Nότης Μαριάς: "Ύποπτη και προαποφασισμένη η προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο"

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον! Η αποκάλυψη..

του Στρος-Καν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δύο μήνες μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 ζήτησε την παρέμβαση του ΔΝΤ στην Ελλάδα δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία, αφού όλοι οι πολίτες της χώρας ήταν έντονα υποψιασμένοι εδώ και καιρό για το ζήτημα αυτό. Αυτό όμως δεν μειώνει τις τεράστιες κυβερνητικές ευθύνες, αφού καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση επί μήνες κορόιδευε τον ελληνικό λαό, ισχυριζόμενη ότι δήθεν αναγκάστηκε να προσφύγει στο ΔΝΤ γιατί δεν είχε άλλη λύση. Η αλήθεια πλέον, όπως προκύπτει περίτρανα από τις εξομολογήσεις του Στρος-Καν, είναι ότι η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ έγινε με μεθοδευμένο τρόπο και εν κρυπτώ. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο στα «Επίκαιρα» η σχετική αποκάλυψη Στην Εισαγωγή της ειδικής έκδοσης των «Επικαίρων» για το Νέο Μνημόνιο (σελ. 7-9) στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, αναλύοντας το χρονικό της προσφυγής της χώρας στο ΔΝΤ, είχαμε επισημάνει μεταξύ άλλων και τα εξής: «Τον Ιανουάριο του 2010 η κυβέρνηση υπέβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) το Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο στην ουσία είχαν συντάξει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Επιτροπή). Άλλωστε, το ΔΝΤ είχε κληθεί με τον πιο επίσημο τρόπο στη χώρα μας από την κυβέρνηση προκειμένου να προσφέρει δήθεν τεχνική βοήθεια (Ελευθεροτυπία, 13/1/2010, σελ. 61). Μάλιστα, κατά την επίσκεψη της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην Ελλάδα εκφράστηκε για δεύτερη φορά η επιθυμία του ΔΝΤ να αναλάβει την κηδεμονία της χώρας (Ισοτιμία, 23/1/2010, σελ. 4). Είχε προηγηθεί ήδη αντίστοιχη πρόταση στα μέσα Δεκεμβρίου. Τελικά, όπως αποκάλυψε ο Γιώργος Παπανδρέου, βρισκόταν ήδη από τα μέσα Δεκεμβρίου του 2009 σε επαφή προσωπικά με τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν, από τον οποίο είχε ζητήσει, όπως δήλωσε ο ίδιος, την «αρωγή του ΔΝΤ σε τεχνική βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά όχι και την οικονομική αρωγή του Ταμείου» (Ελευθεροτυπία, 12/2/2010), μια και η Ευρωζώνη δήθεν δεν διέθετε τέτοιου είδους μηχανισμούς παροχής τεχνογνωσίας, όπως ήταν η αλλαγή προϋπολογισμού. Όμως, όπως αποκάλυψε εκ των υστέρων, στις 3 Μαΐου 2010, σε συνέντευξή του στην εκπομπή της ΝΕΤ «Πρωινή Ενημέρωση» ο υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης, «όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή που είχε ήταν να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» και χαρακτήρισε το ΔΝΤ ως την «πρώτη επιλογή και μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου και μετά» (Zoogla.gr, 23/5/2010). Είναι απορίας άξιο, ότι ενώ η δήλωση αυτή αναρτήθηκε σε πολλούς ιστότοπους στο Διαδίκτυο, εντούτοις απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν δημοσιεύτηκε κατά το παραπάνω κρίσιμο διάστημα σε κάποια εφημερίδα ευρύτερης κυκλοφορίας. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ είχε στην ουσία αποφασιστεί από την επομένη της εκλογής του ΠΑΣΟΚ! Μάλιστα, στην εν λόγω Εισαγωγή (σελ. 32-33) είχαμε παραθέσει πίνακες και στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει την προσφυγή μας στο ΔΝΤ, αρκεί να είχαμε δανειστεί όλα τα ποσά που μας είχαν προσφέρει οι αγορές έστω και με «τσιμπημένο» επιτόκιο. Οι αποκαλύψεις του Στρος-Καν Δεν πέρασαν παρά λίγοι μήνες πριν ο ίδιος ο Στρος-Καν αποκαλύψει ότι μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου προσωπικά ζήτησε την παρέμβαση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά την παραπάνω ανάλυσή μας (Η Καθημερινή, 20/2/2011, σελ. 1). Σύμφωνα με όσα αποκάλυψε ο Στρος-Καν σε ντοκιμαντέρ του γαλλικού καναλιού Canal+, που θα προβληθεί τον επόμενο μήνα, όταν του έθεσε το ζήτημα ο Γιώργος Παπανδρέου, εκείνος του επισήμανε ότι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει δεκτό από τους ηγέτες της ΕΕ. Πράγματι, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε στους Ευρωπαίους ηγέτες ζήτημα προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ, κατά τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 11ης Δεκεμβρίου 2009, εισέπραξε «την κατηγορηματική τους άρνηση. Αντ’ αυτού, του ζήτησαν διαβεβαιώσεις ότι η Ελλάδα δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών» (Η Καθημερινή, 20/2/2011, σελ. 8). Μέχρι σήμερα (20/20/2011) το παραπάνω δημοσίευμα της Καθημερινής όχι μόνο δεν έχει διαψευστεί, αλλά αντίθετα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σχολιάζοντάς το επί της ουσίας το επιβεβαίωσε (βλ. tvxs, 20/2/2011). Οι προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου να προσφύγει στο ΔΝΤ μόλις έγιναν γνωστές στο στενό κύκλο της νομενκλατούρας της ΕΕ θορύβησαν έντονα τον Τρισέ, ο οποίος πυροδότησε το κλίμα κατά της Ελλάδας, ανακοινώνοντας εντελώς ανεύθυνα ότι η ΕΚΤ από 1/1/2010 θα έπαυε να δέχεται ως ενέχυρο κρατικά ομόλογα χωρών της Ευρωζώνης με χαμηλή πιστοληπτική ικανότητα, φωτογραφίζοντας σαφώς τη χώρα μας (The Wall Street Journal, 18-20/12/2009). Παρότι, βέβαια, η απόφαση αυτή ουδέποτε υλοποιήθηκε, εντούτοις η ενέργεια αυτή του κ. Τρισέ δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερες πιέσεις στα ελληνικά κρατικά ομόλογα και οδήγησε σε αύξηση των περιβόητων spreads –της διαφοράς, δηλαδή, επιτοκίων σε σχέση με μια χώρα αναφοράς– των ελληνικών κρατικών ομολόγων έναντι των γερμανικών. Μεθοδευμένη κυβερνητική απραξία Από τις αρχές του 2010, πάντως, έγινε εμφανές ότι η χώρα, λόγω των υψηλών ελλειμμάτων και χρεών, θα αντιμετώπιζε πρόβλημα δανειοδότησης από τις διεθνείς αγορές (Ελευθεροτυπία, 13/1/2010, σελ. 57). Έτσι άρχισε σταδιακά να δημιουργείται κρίση δανεισμού την οποία η κυβέρνηση, εν γνώσει της, πυροδότησε με δηλώσεις περί «Τιτανικού» κ.λπ. Είναι, δε, χαρακτηριστικό, όπως αναλύουμε εκτεταμένα παρακάτω, ότι, ενώ οι δανειακές ανάγκες της χώρας μας για όλο το 2010 ήταν 53 δις ευρώ (Ισοτιμία, 23/1/2010, σελ. 4), η κυβέρνηση δεν εξαντλούσε όλα τα ποσά που της προσφέρθηκαν από τις αγορές έστω και με τοκογλυφικό επιτόκιο, αλλά ανέμενε το «μάννα εξ ουρανού» που άκουγε στο όνομα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έτσι, στις 25 Ιανουαρίου 2010, ενώ οι αγορές της προσέφεραν 25 δις ευρώ με επιτόκιο 6,2%, το οικονομικό επιτελείο δανείστηκε μόνο 8 δις ευρώ για 5 έτη (Ελευθεροτυπία, 26/1/2010, σελ. 1). Ας σημειωθεί ότι στην από 11 Απριλίου 2010 απόφαση των υπουργών Οικονομικών του Eurogroup, στην οποία συμφωνήθηκε να χορηγηθούν στη χώρα μας από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης διμερή δάνεια, το επιτόκιο που προβλέφθηκε για δανεισμό άνω της τριετίας προσδιορίστηκε στο 6% περίπου. Δηλαδή, διαφορά 0,2-0,3% περίπου! Πώς θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει το ΔΝΤ Όπως προκύπτει από διάφορα στοιχεία αλλά και εκτιμήσεις, η Ελλάδα θα μπορούσε να αποφύγει την ένταξή της στο μηχανισμό «στήριξης» και την υπαγωγή της υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ, εάν η κυβέρνηση είχε λάβει έγκαιρα μέτρα περιορισμού της σπατάλης του δημοσίου τομέα και, κυρίως, εάν δεν είχε μεθοδεύσει τη μετεξέλιξη της κρίσης ελλειμμάτων σε κρίση δανεισμού. Με βάση στοιχεία από δημοσιεύματα (Ελευθεροτυπία, 26/1/2010, σελ. 55, Ελευθεροτυπία, 5/3/2010, σελ. 6-7, Ελευθεροτυπία, 30/3/2010, σελ. 4, Ελευθεροτυπία, 31/3/2010, σελ. 5 και Καθημερινή, 30/3/2010, σελ.2) συντάχθηκε ο πίνακας που παρατίθεται εδώ, από τον οποίο προκύπτει ότι η Ελλάδα μέχρι τα τέλη Μαρτίου 2010, ήτοι πριν από την ένταξή της στο μηχανισμό «στήριξης» και την προσφυγή της στο ΔΝΤ, θα μπορούσε να έχει καλύψει πλήρως τις δανειακές της ανάγκες, ύψους 53 δις ευρώ, με μέσο όρο επιτοκίου μακροχρόνιου δανεισμού 6,2%, όπως αυτό τελικά διαμορφώθηκε στο πρώτο τρίμηνο του 2010 με βάση τα σχετικά στοιχεία (Η Ναυτεμπορική, 18/8/2010, σελ. 5). Άλλωστε, ακόμη και στις 24/3/2010, δηλαδή μία ημέρα πριν τη δημιουργία του μηχανισμού «στήριξης», η Eurobank σε σχετική έκθεσή της επισήμανε ότι «η χρηματοδοτική βοήθεια είτε από την ΕΕ είτε από το ΔΝΤ δεν είναι απολύτως απαραίτητη σε αυστηρά χρηματοδοτικούς οικονομικούς όρους» (www.bankingnews.gr). Καταρρίπτεται, λοιπόν, ο κυβερνητικός μύθος περί της αναπόφευκτης ένταξής μας στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό «στήριξης», προκειμένου, δήθεν, να μην πτωχεύσουμε, και αποδεικνύεται περίτρανα ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ έγινε προκειμένου να πτωχεύσει ο ίδιος ο λαός και να του αφαιρεθούν τα πιο σημαντικά κοινωνικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση υποθήκευσε το μέλλον της χώρας, τα περιουσιακά της στοιχεία αλλά και την ίδια την εθνική μας κυριαρχία, προσφεύγοντας στο ΔΝΤ, στο μηχανισμό «στήριξης» και στο Μνημόνιο, που έχουν ως βασικό στόχο την υπερχρέωση της χώρας και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας. Αυτό όμως δεν πρόκειται να το επιτρέψει ο ελληνικός λαός να συμβεί.   Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 24/2/11