Κοινωνία αγρίων με γραβάτα

του Μίκη Θεοδωράκη

- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή.
Νέος στόχος η Συρία.
- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.
- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.
- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν… Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.
- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;
- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί
- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;
- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.
- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.
- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.
- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;
*
Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.
Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.
Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.
Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…
Αθήνα, 29.8.2013

Ο τόπος που έγινε από τις εξαιρέσεις του, θα γεννήσει τους εξαιρετικούς που θα βοηθήσουν την Σπίθα να γίνει Φως.

Παραδέχομαι ότι πάνω από τα λεγόμενά μου πλανάται ένα ερώτημα: «Και γιατί θα πρέπει να δημιουργηθούν 1000 Σπίθες (τουλάχιστον) για να επιτευχθεί η ενότητα του Λαού; Αφού είναι βέβαιο ότι η πλειοψηφία του Λαού μας σήμερα είναι αντίθετη προς την πολιτική της Τρόικα, γεγονός που φάνηκε πανηγυρικά με το Κίνημα των Αγανακτισμένων σε όλη την Ελλάδα και με τις συγκεντρώσεις της Σπίθας στα Προπύλαια, στο Βελλίδειο, στην Αριστοτέλους, στο Rex, στη Νάουσα, στα Χανιά και στο Ηράκλειο; Μήπως παίζει ρόλο η ηλικία σου;»

Η απάντησή μου είναι ΟΧΙ, δεν παίζει ρόλο η ηλικία μου αλλά το γεγονός ότι δεν σχηματίστηκε γύρω μου μια ομάδα επωνύμων από κάθε κλάδο, με αξία, ικανότητα και ήθος. Όχι μόνο για λόγους ψυχολογικούς αλλά και ουσιαστικούς. Γιατί όσο ικανός κι αν είναι ένας άνθρωπος, δεν μπορεί να εκπροσωπήσει και να φέρει εις πέρας ένα τόσο σημαντικό και δύσκολο έργο όπως είναι η ηγεσία μιας Κίνησης που διεκδικεί την ψήφο εμπιστοσύνης για να εκπληρώσει τόσο υψηλούς στόχους όπως είναι η μετωπική σύγκρουση με το Σύστημα Εξουσίας.

Με εξαίρεση τον Καθηγητή Γιώργο Κασιμάτη έμεινα από την αρχή ως το τέλος μόνος! Πώς τάχα εξηγείται αυτό το φαινόμενο; Μόνο με την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου; Υπάρχει φυσικά κι αυτή η εκδοχή… Όμως από την άλλη μεριά δεν μου επιτρέπεται να αναφερθώ στις δεκάδες προσωπικότητες που από το 2009 με έχουν επισκεφθεί για να μου ζητήσουν να μπω επί κεφαλής σε ένα Κίνημα Διαμαρτυρίας, Αντίστασης και Αλλαγής. Όλοι αυτοί εξαφανίστηκαν μετά την πρώτη μου ομιλία στα Προπύλαια! Απ’ τη μια μεριά ήρθαν να μ’ ακούσουν 60.000 απλοί Έλληνες και ταυτόχρονα χάθηκαν δια παντός ΟΛΟΙ οι επώνυμοι και ανάμεσά τους αυτοί που με καλούσαν να πάρω θέση. Σας αφήνω να σκεφτείτε τι ακριβώς συμβαίνει στη δική μου περίπτωση. Ας μην ξεχνάμε όμως τους τρόπους με τους οποίους διαχειρίστηκαν, επηρέασαν, διαμόρφωσαν και σε πολλές περιπτώσεις διέφθειραν ειδικά τους επώνυμους -σε κάθε χώρο- οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να τους εκμεταλλευτούν ή να τους εκμηδενίσουν σύμφωνα με τα κομματικά τους κριτήρια και συμφέροντα. Αν με ρωτήσετε, θα σας πω ευθέως ότι αυτά τα τρία χρόνια που έμεινα μόνος, με έπεισαν ότι οι κοινωνικές ηγεσίες είναι χαλασμένες, εξουδετερωμένες και γι’ αυτό ο Λαός τις αντιμετωπίζει με δυσπιστία.

Για να συμπληρωθεί αυτή η έλλειψη των επωνύμων αναγκάστηκα να σας προτείνω τις 1000 Σπίθες. Όσο για την ηλικία μου, εσείς μπορείτε να κρίνετε καλλίτερα από κάθε άλλον για την ηλικία της θέλησης και της σκέψης μου. Και καταλήγω με την δήλωση: Αν αυτή τη στιγμή είχα μαζί μου είκοσι (δεν χρειάζομαι πιο πολλούς) άξιους και αποφασιστικούς όπως εγώ επώνυμους, θα μπορούσα να «χτίσω» το Εθνικό Παλλαϊκό Αντιστασιακό Μέτωπο το πολύ σε έξι μήνες!

Ας μην κάνουμε λοιπόν όνειρα και ας προσγειωθούμε. Για ένα πράγμα θέλω να είστε βέβαιοι: Ότι όσο θα είμαι όρθιος, δεν θα επιτρέψω σε κανένα και σε καμμιά περίπτωση να σβήσει την Σπίθα που άναψα. Μόνο που από δω και πέρα αποφάσισα να θέσω κριτήρια σοβαρά για την τιμή να λέγεται κάποιος Σπιθίτης. Κριτήρια ήθους, χαρακτήρα, πίστης και μόρφωσης. Κάθε Σπιθίτης από δω και πέρα θα πρέπει να γίνει ένας «απόστολος» με σκέψη που να φωτίζει και χαρακτήρα που να εμπνέει και να πείθει.

Ο σπόρος έπεσε κι αν χρειαστεί ακόμα και δέκα και είκοσι χρόνια για να γίνει δέντρο και να καρποφορήσει, γνωρίζω ότι αυτός ο τόπος που έγινε από τις εξαιρέσεις του, θα γεννήσει τους εξαιρετικούς που θα βοηθήσουν την Σπίθα να γίνει Φως.

Αυτά ήθελα να σας πω.

Αθήνα, 27.8.2013

Μίκης Θεοδωράκης
στο www.spitha-kap.gr

 

Σήμερα βρισκόμαστε ... στην γεύση

Διάβασα στις «ΑΠΟΨΕΙΣ» της Ιστοσελίδας της Κ.Α.Π. δύο κείμενα αφιερωμένα στον κ. Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία εκφράζουν τον φόβο των οπαδών του δικομματισμού, μήπως ένας τρίτος μοιραστεί μαζί τους την πίτα της συστημικής Εξουσίας που μονοπωλούν εδώ και δεκαετίες οι εκλεκτοί των κάθε είδους προστατών και τοποτηρητών μας.

Η λαϊκή σοφία μάς λέει ότι όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Και είναι καιρός που κάποιοι καλλιεργούν το ενδεχόμενο μιας διακυβέρνησης της «Αριστεράς». Μερικοί το κάνουν για να φοβίσουν τους ήδη κατέχοντες. Άλλοι πάλι αναπτύσσουν την ιδέα της ανανέωσης της σημερινής διεφθαρμένης δικομματικής Εξουσίας έπειτα από μια προσπάθεια που θα γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα στο Μνημόνιο και στην Τρόικα από τη μια μεριά και στον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Πώς; Βασικά με την λείανση των οικονομικών μέτρων, ούτως ώστε η εφαρμογή τους να εξακολουθήσει χωρίς όμως τον βάρβαρο και σκληρό τρόπο με τον οποίο γίνεται ως σήμερα! Άλλωστε αυτό υπήρξε το κύριο κατόρθωμα της σοσιαλδημοκρατίας. Απ’ τη μια μεριά σεβάστηκαν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του συντηρητικού πλέγματος εξουσίας (ξένου και ντόπιου), καθώς και όλες τις εθνικές δεσμεύσεις έναντι των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ευρώπης, ενώ από την άλλη επέδειξαν εξαιρετική ικανότητα στο να βρουν συνθήματα και τρόπους, ώστε να εμφανίσουν και να εφαρμόσουν στις χώρες τους τα ίδια μέτρα και δεσμεύσεις με φιλολαϊκό μανδύα.

Η σημερινή συνύπαρξη ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Δεν έχετε παρά να θυμηθείτε τη λυσσαλέα πολιτική κατά της τρισκατάρατης Δεξιάς από το 1974 έως πριν δυο χρόνια, για να πειστείτε ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ρίχνει στάχτη στα μάτια των οπαδών του για να μη βλέπουν την αλήθεια: ότι δηλαδή το ΠΑΣΟΚ ήταν η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Από τη μια Σαμαράς και από την άλλη Βενιζέλος.

Και διερωτώμαι εάν έστω και αργά έχουν καταλάβει το λάθος τους οι ηγεσίες της ιστορικής Αριστεράς, όταν συνοδοιπόρησαν και συνέβαλαν με όλες τις δυνάμεις τους στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού του Λαού από το ΠΑΣΟΚ, με πρώτο και μεγαλύτερο θύμα την ίδια την Αριστερά!

Αυτοί λοιπόν, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι οι δυο υπεύθυνοι όχι μόνο για την οικονομική εξαθλίωση στην οποία μας οδήγησαν, αλλά κυρίως γιατί αλλοίωσαν την ίδια τη συνείδηση του ελληνικού Λαού. Η διαφθορά, η αμορφωσιά, η κουτοπονηριά, ο ωχαδερφισμός και τέλος ο εθνομηδενισμός παραμόρφωσαν βασικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων. Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα είναι η ύπαρξη και άνοδος της Χρυσής Αυγής, που δείχνει ότι το μικρόβιο της εθνικής μας ασθένειας, του δικομματισμού, κατάφερε να μολύνει την πολυτιμότερη πλευρά των Ελλήνων, δηλαδή την προσήλωσή τους στην Δημοκρατία! Μετά τους άνοιξαν την πόρτα του Ναού της Δημοκρατίας, της Ελληνικής Βουλής, για να χρησιμοποιούν το βήμα της και να χλευάζουν, να απειλούν, να ασχημονούν και να δηλώνουν οπαδοί του Μεταξά, της Χούντας και των Ναζί!

Δεν τολμώ να αναφερθώ μέχρι ποιού σημείου κατέστρεψαν τον Πολιτισμό μαζί με την Δημόσια Υγεία και την Μόρφωση και πώς κατάφεραν να εκμηδενίσουν τις παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες της χώρας. Μας παραλάβανε μετά τη χούντα και μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Και τελικά κατόρθωσαν να επηρεάσουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη, ώστε να απολέσει ακόμα και την στοιχειωδέστερη αίσθηση της πραγματικότητας, όπου όπως στο παραμύθι του Αμούδσεν, κανείς άλλος εκτός από ένα παιδί δεν έβλεπε ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός!

Πράγματι ποια είναι τα «ρούχα», για να πούμε ότι μια Κυβέρνηση είναι «ντυμένη»; Φυσικά το εκλογικό της ποσοστό. Πόσο έχουν σήμερα οι δύο πρώην θανάσιμοι δήθεν εχθροί; Με ένα 25% ή 30%, ας πούμε λοιπόν ότι μας κυβερνούν με το σώβρακο! Το γεγονός αυτό φυσικά το έχουν επισημάνει οι τοποτηρητές μας, οπότε είναι επόμενο να ψάχνουν να βρουν κάποια δημοκρατική και αν είναι δυνατόν και «προοδευτική» λύση στα μέτρα του Συστήματος Εξουσίας. Και η λύση αυτή είναι πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ποια είναι τα εμπόδια; Βασικά ο ελληνικός Λαός. Γιατί με τους Γιώργο Παναδρέου-Στρος Καν και Μνημόνιο-Παπακωνσταντίνου-Τρόικα ξύπνησε ξαφνικά από΄τονλήθαργο της αρρώστιας του δικομματισμού. Στις εκλογές του 2009 δύο εκατομμύρια εγκατέλειψαν την Ν.Δ. και στις δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν, έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι. Το ΠΑΣΟΚ από το 40% έφτασε στο 4% και η ΝΔ από το δικό της 40% έφτασε στο 20%. Που σημαίνει ότι από το 2010 άρχισε να φεύγει η στάχτη από τα μάτια του Λαού, που έτσι άρχισε να βλέπει την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Πράγματι σήμερα όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι είναι οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ, η Ευρώπη, η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε, τα Κανάλια, ο Τύπος, τα παπαγαλάκια, οι πολιτικοί (και των δύο παρατάξεων) που κρύβονται πίσω από το φαινόμενο «Τσοχατζόπουλος» (ο αποδιοπομπαίος τράγος!), εκατοντάδες δήθεν άγνωστοι «Τσοχατζόπουλοι» που ρημάξανε και εξακολουθούν να ρημάζουν το δημόσιο χρήμα και που ξεζουμίζουνε τον Λαό για να αναπληρώσουν αυτά που έκλεψαν.

Βλέπουν ότι το χάρτινο σύνθημα του ΠΑΣΟΚ που ήταν στάχτη στα μάτια του Λαού, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», ήταν και είναι η μοιραία για την χώρα μας πραγματικότητα. Όπως και το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και ο φόβος των Ρώσων, Κινέζων και των άλλων εχθρών της πολιτισμένης ατλαντικής συμμαχίας, ώστε να μη μπορούμε ούτε να σκεφτούμε οποιαδήποτε κίνηση, μέτρο, λύση εκτός από την αγκαλιά της Ευρώπης των Τραπεζών και της Αμερικής των στρατιωτικών και οικονομικών αρπακτικών.

Αυτά και άλλα πολλά τα γνωρίζει και τα πιστεύει το 90% του ελληνικού Λαού. Γι’ αυτό το λόγο, για να επιτευχθεί η «ομαλή» αλλαγή της συστημικής κυβερνητικής εξουσίας, πρέπει να πείσουν το λαό ότι δεν υπάρχει λύση έξω από το Σύστημα. Και ότι σε τελική ανάλυση είναι μοιραίο για την Ελλάδα να εξακολουθήσει να ζει κάτω από την «προστασία» των ξένων δυνάμεων που τις κόβουν συστηματικά τα φτερά της για να μην μπορεί να πετάξει ελεύθερα και για να παραμένει πειθήνια και υποταγμένη στις αποφάσεις τους.

Μετά τον τελευταίο αντιστασιακό «σπασμό» του ελληνικού Λαού με την παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου του 2012, άρχισε να εφαρμόζεται το σχέδιο αποπροσανατολισμού του. Πρώτη κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή ήταν η ένταξη στο Σύστημα των αντιμνημονιακών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες, που μαζί με το συνετό ΚΚΕ νομιμοποιούν το κύριο όργανο που χρησιμοποίησε ως τώρα η Τρόικα για να περάσει με αντισυνταγματικές διαδικασίες την οικονομική της πολιτική δηλαδή την Βουλή των Ελλήνων κουρελιάζοντας κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας και σεβασμού της θέλησης της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας.

Έτσι μπορεί ο Σόιμπλε να διατείνεται ότι όχι μόνο το Μνημόνιο αλλά και όσα ακολούθησαν ως τώρα (Μνημόνιο, Μέτρα, Φόροι, Απολύσεις κλπ.) είχαν την έγκριση του ανώτατου πολιτειακού οργάνου της χώρας, μέσα στο οποίο η μόνη υπηρεσία που προσφέρει στον Λαό μας η Αντιπολίτευση (αξιωματική και άλλη) είναι ότι με την ψήφο τους νομιμοποιούν τυπικά τις αποφάσεις μιας δήθεν πλειοψηφίας που ουσιαστικά εφαρμόζει πιστά τις εντολές της Τρόικα.

Με αποψιλωμένο τον Λαό από τους έως προχτές κομματικούς εκφραστές των αντιμνημονιακών πεποιθήσεων και συναισθημάτων, ανοίγεται ο δρόμος για την μαζική προπαγάνδα εκφοβισμού και αποπροσανατολισμού, ώστε να φτάσει ο Λαός κάποτε στο σημείο να πει: «Αφού δεν υπάρχει άλλη λύση και αφού είναι μοιραίο να ζούμε με την Τρόικα, ας δοκιμάσουμε τη νέα συνταγή ΣΥΡΙΖΑ και Τρόικα. Αφού έτσι κι αλλιώς είναι μοιραίο να πιούμε το καθάρσιο, ας το πιούμε με μια γεύση γλυκύτερη, που τελικά μπορεί και να μας αρέσει…

Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σήμερα.

Στη γεύση…

Μίκης Θεοδωράκης 

Αθήνα, 25.8.2013

Δυο δρόμοι για το μέλλον της χώρας

του Μίκη Θεοδωράκη

Α.  Η  ΠΡΟΤΑΣΗ  ΤΗΣ  Κ.Α.Π.

Έτυχε να διαβάσω σήμερα τον διάλογο που προκάλεσε η δημοσίευση από την Χριστίνα Γεωργίου των θέσεών μου, όπως αυτές αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα μας σχετικά με την στρατηγική μας. Έτσι είδα την πραγματικότητα που υπάρχει, δηλαδή το χάος που υπάρχει, σε σχέση με το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε, στη σκέψη ορισμένων που πιστεύουν ότι είναι Σπιθίτες. Όπως φάνηκε, το μόνο που γνωρίζουν είναι οι δέκα πρώτες αράδες από την Ιδρυτική Διακήρυξη και αγνοούν όλες τις διεργασίες, αναλύσεις, αποφάσεις, προτάσεις που ακολούθησαν από τότε έως σήμερα που προτείνω στις Σπίθες να συμβάλουν στην επικαιροποίηση του Προγράμματος αναλαμβάνοντας η κάθε μία την εμβάθυνση σε ένα από τους πέντε βασικούς τομείς. Σαν επικεφαλίδα σ’ αυτή την πρόταση έβαλα τις εννέα θέσεις της στρατηγικής μας, δηλαδή της προοπτικής. Γιατί χωρίς τον τελικό στόχο δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα μαζών. Αν σήμερα ο Λαός μας παραμένει πολιτικά, ηθικά, ψυχολογικά και ιδεολογικά παροπλισμένος, είναι γιατί κανείς δεν κατόρθωσε να τον πείσει ότι υπάρχει διέξοδος από την κρίση, ότι υπάρχει Στόχος, δηλαδή δυνατότητα για την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από λίγο καιρό εμείς πρώτοι αποκαλύψαμε στον Λαό τον τεράστιο πλούτο της χώρας. Πιστεύαμε και πιστεύουμε, ότι αν πείσουμε τον Λαό ότι είναι οικονομικά ανεξάρτητος -φτάνει να γίνει αυτός κυρίαρχος της ζωής του, θα έχουμε ένα επί πλέον μεγάλο κίνητρο για να τον ευαισθητοποιήσουμε και να τον κινητοποιήσουμε.

Κατά την άποψή μου οι μεγάλοι σταθμοί για να φτάσουμε στην Παλλαϊκή Εξουσία είναι εννέα. Δηλαδή οι Εκλογές που θα κάνει το Εθνικό Παλλαϊκό Μέτωπο έχοντας πίσω του την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Κι αυτή είναι η πραγματική Επανάσταση και η αληθινή ιστορική αλλαγή. Όταν εκφράζει τη θέληση της εθνικολαϊκής πλειοψηφίας. Είδαμε ότι κάθε άλλης μορφής κινήματα, που μπορεί στην αρχή να είχαν θετικά αποτελέσματα, στο τέλος καταλήγουν σε διαφόρων τύπων ολοκληρωτισμούς.

Και διερωτώμαι αν είναι δυνατόν κάποιοι να αγνοούν τα οκτώ στάδια που προηγούνται των εκλογών και να κάνουν αστεία του τύπου:

- Η Σπίθα θα διεκδικήσει την διακυβέρνηση της χώρας μέσω εκλογών; Μάλλον κάνει πολλή ζέστη.

- Για κάθισε καλά, ποιος τα αποφάσισε αυτά Χριστίνα, σάμπως δεν ξέρεις τι είναι Σπίθα και για ποιο λόγο πολεμάμε. Άντε, θα τρελαθούμε.

- Διάλεξε Υπουργείο Δ. Το Δημοσίας Τάξεως θα σου δώσουμε εσένα.

- Ναι, αυτό θέλω και κανένα άλλο, να δίνω εντολές στα ματ, να σαπίσουν μερικούς-μερικούς.

- Το Υπουργείο Ναυτιλίας, μιας και μένω Πειραιά, το παίρνω εγώ.

- Να κατεβεί στις εκλογές μόνος του…

- Χα χα, θα γελάσει και ο τελευταίος πικραμένος, αν μας πούλησε και ο Μίκης.

- Τώρα πώς φτάσαμε να μοιράζουμε υπουργεία…

- Καλλίτερος από τον Στουρνάρα είσαι εσύ.

- Άντε γιατί κάποιοι παίζουν με εμάς και δεν μου αρέσει καθόλου, θα φτάσω στα άκρα εάν πάρω χαμπάρι ότι παίζουν με τη ζωή μου και τους το γράφω για να το ξέρουν…

*

Ο διάλογος αυτός αποκαλύπτει ότι πολλά μέλη μας έμειναν δυστυχώς στις 10 πρώτες αράδες της Διακήρυξης. Αγνοούν ότι το μοναδικό όπλο που διαθέτουμε είναι οι Ιδέες μας, οι Προτάσεις μας, οι Πολιτικές μας παρεμβάσεις και όλες οι αποφασιστικές δραστηριότητές μας, που ήταν προεκτάσεις του θεωρητικού μας εξοπλισμού και των Πολιτικών μας θέσεων. Για να το πω διαφορετικά: Όταν υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στις Ιδέες και τις Δράσεις μας, δημιουργούμε κινητικότητα και μαζικότητα. Αντίθετα Ιδέες χωρίς Δράση και Δράση χωρίς Ιδέες είναι βήμα σημειωτόν, που όχι μόνο δεν προκαλεί μαζικότητα αλλά αντίθετα μας απομονώνει. Όπως συνέβη από το Συνέδριό μας έως σήμερα. Ήταν λάθος μου το ότι δεν θέλησα να παρέμβω αποτελεσματικά στις εκλεγμένες δημοκρατικά νέες ηγεσίες. Όπως όμως αποδείχθηκε, η δημοκρατικότητα έμεινε στα χαρτιά, ενώ στην πράξη άρχισαν να δημιουργούνται κλίκες και φράξιες που οδηγούσαν σε αντιπαλότητες. Το φαινόμενο αυτό κορυφώθηκε όταν επιχειρήθηκε η αυθαίρετη αποπομπή από την Κ.Ε. ορισμένων μελών της, γεγονός που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Όπως είναι γνωστό, η Κ.Ε. προτάθηκε από μένα, που σημαίνει ότι όλα τα μέλη της αντλούσαν την νομιμοποίησή τους από το γεγονός αυτό. Δηλαδή είχαν τα ίδια δικαιώματα. Με ποια κριτήρια επομένως αποφασίστηκε αυτή η διχαστική ενέργεια; Κατά τη γνώμη μου υπήρξε μια αυθαίρετη ενέργεια, που δικαίως προκάλεσε τη διαμαρτυρία και την οργή των «θυμάτων».

Διερωτώμαι αν αυτή η διαίρεση αποτελεί ή όχι πλήγμα θανάσιμο για το μέλλον της Σπίθας. Και μόνο η λέξη «τραμπούκος» που μεταχειρίζονται ορισμένοι χωρίς να συνειδητοποιούν ότι υποβιβάζουν την Σπίθα σε επίπεδο ποινικού δικαίου, φτάνει για να συμπεράνει κανείς ότι έχουμε φτάσει στο απροχώρητο.

Από την άλλη πλευρά ο «διάλογος» μεταξύ Σπιθιστών που προανέφερα δείχνει το χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο μιας σειράς Σπιθιστών που εξηγεί το γεγονός ότι αποδοκιμάζεται η τελευταία μου πρόταση για τη συμμετοχή των Σπιθών στη συλλογική επεξεργασία των πέντε τομέων, την οποία θεωρώ προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της Κ.Α.Π.

Όλα αυτά με οδηγούν στην απόφαση να περιορίσω τη συνεργασία μου μόνο με τις Σπίθες που ανταποκρίνονται στο κάλεσμά μου και να διατηρήσω το υψηλό επίπεδο που πιστεύω ότι έχει η Σπίθα αφήνοντας πίσω μου πρακτικές και απόψεις που μας προσβάλλουν.

Η Ελλάδα, για να σωθεί τελεσίδικα και οριστικά, θα πρέπει να κατακτήσει την Εθνική της Ανεξαρτησία. Και ο δρόμος γι’ αυτό είναι ένας: Τα εννέα σημεία της στρατηγικής μας. Αν ο ελληνικός λαός αποφασίσει κάποτε να ελευθερωθεί οριστικά και τελεσίδικα, θα πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο που προτείνω. Δεν έχει σημασία αν αυτό μπορεί να γίνει τώρα ή αύριο ή μεθαύριο. Προϋπόθεση είναι να υπάρξουν 1000 Σπίθες με μέλη που να γνωρίζουν σε βάθος τι θέλουμε και να παλεύουν με πίστη για την πραγματοποίηση του Οράματός μας. Αυτοί θα πρέπει να ξέρουν ότι η λέξη «Εκλογές» έχει διαφορετική σημασία όταν την χρησιμοποιεί το Σύστημα και δεν έχει σχέση με την έννοια της πίστης και του σεβασμού στην πραγματική πλειοψηφία που μπορεί να δημιουργήσει το Αντιστασιακό Μέτωπο.

Απορώ, πώς μπορεί να υπάρχουν Σπιθιστές που να μη γνωρίζουν το γεγονός ότι η πολιτική μας με την δημιουργία του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. έφερε στο Σύνταγμα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Κι ακόμα ότι εάν εκείνη τη στιγμή έβγαινε μπροστά μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία για να προτείνει τα εννέα σημεία της στρατηγικής μας, τότε θα πετυχαίναμε τη δημιουργία του Αντιστασιακού Μετώπου, δηλαδή το δεύτερο σημείο.

Όταν όμως ο Λαός είδε ότι το κάλεσμα αυτό του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. ήταν ένα τέχνασμα για να μπουν οι μισοί, δηλαδή εκείνοι του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, ζαλίστηκε, σιχάθηκε, απογοητεύτηκε και ακινητοποιήθηκε.

Μήπως όλα αυτά δεν επιβεβαιώνουν την ακτινοβολία των ιδεών μας; Τη σωστή τακτική μας; Τη βαθειά γνώση των κρυφών οραμάτων που κλείνουν στα σπλάχνα τους οι Έλληνες;

Πρέπει να έχει κανείς γερά νεύρα και σιδερένια θέληση για να αντέξει σε τέτοιου μεγάλου μεγέθους κακοδαιμονίες Αυτό πιστεύω πως έκανα σχεδόν μόνος, δεδομένου ότι οι περισσότεροι Σπιθιστές μετέβαλαν την απογοήτευση σε εμφύλιο σπαραγμό. Δεν βλέπουν το Τέρας που κάθεται πάνω στην πλάτη μας και αδειάζουν την απογοήτευσή τους σε συναγωνιστές τους…

Σκεφθείτε όλοι και όλες τις ευθύνες σας για τα φαινόμενα της παιδικής ασθένειας που μας δείχνει ο προηγούμενος «διάλογος». Να μην είσθε βιαστικοί. Γιατί ακόμα κι αν ένας το λέει σαν αστείο ότι θέλω να τον βάλω στο Σύστημα και με τις ευλογίες του Συστήματος να πάρω μέρος στις Εκλογές και να τον κάνω Υπουργό για να δέρνει, εμένα αυτά τα αστεία δεν μου ταιριάζουν. Γιατί η δική μου σκέψη πάει πολύ μακριά. Ναι, η προσπάθεια θα είναι μακρόχρονη. Ίσως κάποιοι κι από σας -όπως σίγουρα εγώ- να μην κατορθώσουν να δουν εκείνη την ευλογημένη μέρα. Όμως σ’ αυτό διαφέρουμε από τα άλλα κόμματα και κινήματα. Στο ότι εμείς θέλουμε να θυσιαζόμαστε για το μέλλον της Πατρίδας μας και του Λαού μας. Δεν υπάρχει στην σκέψη μας ούτε ίχνος προσδοκιών προσωπικών ωφελημάτων οποιουδήποτε είδους. Είμαστε μαχητές πατριώτες, επαναστάτες, ιδεαλιστές αφοσιωμένοι στα οράματα της Εθνικής Αντίστασης, της Παλλαϊκής Εξουσίας και της Πατριωτικής Αναγέννησης.

Στενοχωριέμαι, όμως δεν λυγίζω γιατί συναγωνιστές μου στην Σπίθα μου γυρίζουν την πλάτη και φτάνουν στο σημείο και να με απειλούν. Τα γνωρίζω όλα αυτά πολύ καλά. Σκεφθείτε με πόσους και πόσους συνεργάστηκα στα 70 χρόνια της πάλης μου για τα ίδια ιδανικά. Η διαφορά μου από τους άλλους είναι ότι εγώ βρίσκομαι εδώ όρθιος και συνεχίζω.

Όπως είπα, οι Σπίθες που συμφωνούν μαζί μου, όσες κι αν είναι, μου φτάνουν! Θα συναντηθούμε άμεσα και θα συνεργαστούμε για την ολοκλήρωση των πέντε θεμάτων που αναρτήθηκαν.

Στη συνέχεια η ζωή θα μας δείξει αυτό που πρέπει να κάνουμε.

Σας χαιρετώ.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΝΝΕΑ ΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ Κ.Α.Π.

Θέσεις της Κ.Α.Π.

Θέση 1.  

Για την επίτευξη της Ενότητας του Λού πρέπει  Α. να πολλαπλασιαστούν οι Σπίθες και Β.  κάθε Σπίθα να δημιουργεί με τη διάδοση της ιδεολογίας και με τη δράση της μορφές λαϊκής ενότητας στον χώρο στον οποίο ζει και εργάζεται.

Θέση 2. 

Η εκλογή της Ενιαίας Πανελλαδικής Ηγεσίας θα γίνει μέσα από τις ζυμώσεις ανάμεσα στις τοπικές μορφές ανάπτυξης της λαϊκής ενότητας. Ο χρόνος για την επίτευξη αυτού του στόχου θα εξαρτηθεί από την ροή των γεγονότων, τις προκλήσεις που θα γεννηθούν και τις μορφές της αντίστασης του Λαού. Η κατεύθυνση προς την οποία θα πάει το λαϊκό κίνημα θα πρέπει να είναι μόνιμα στραμμένη προς τον κύριο στόχο της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή θα πρέπει η Σπίθα να έχει τέτοια ακτινοβολία και τόση μαζικότητα, ώστε να είναι ικανή να εμπνεύσει τον Λαό για να μη ξεφύγει από τον κύριο στόχο του και συγχρόνως να κατακτά ολοένα και πιο μεγάλη δύναμη και μαζικότητα.

Θέση 3. 

Η μελέτη της ιστορίας μας δείχνει ότι οι επαναστατικές αλλαγές που οδήγησαν στην ελευθερία και την πρόοδο είναι αυτές που κυοφορήθηκαν μέσα στα σπλάχνα των Λαών εκφράζοντας μια βασική ιστορική αναγκαιότητα μέσα στην ιστορία των ανθρώπων: την ανάγκη για περισσότερες ελευθερίες έως την πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπου. Αντίθετα όσες ξεκίνησαν από μειοψηφίες κάθε είδους (στρατιωτικές, αβανγκαρντίστικες, ταξικές, πολιτικές κλπ.) οδήγησαν τελικά σε ολοκληρωτισμούς κάθε είδους. Ακόμα κι αν για μια στιγμή επηρέασαν την λαϊκή πλειοψηφία, όπως συνέβη με τον Χίτλερ. Κι αυτό εξηγείται από το γεγονός, όπως είδαμε, ότι η πορεία της ανθρωπότητας οδηγείται βασανιστικά προς ένα κύριο στόχο: την κατάκτηση της Ελευθερίας. Επομένως το αίτημα για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας είναι ταυτόσημο με κείνο της Ελευθερίας. Τι σημαίνει Ελευθερία για έναν Λαό; Να αποφασίζει ο ίδιος για όλους και για όλα. Να εκμεταλλεύεται τον πλούτο του με τον δικό του τρόπο και για το δικό του συμφέρον. Να κατακτά καθημερινά ανώτερα επίπεδα στις συνθήκες διαβίωσης, υγείας και μόρφωσης. Να αναπτύσσει συνεχώς τις παραγωγικές του δυνάμεις, ώστε  να βγαίνει προοδευτικά από τον κύκλο της παραγωγής, για να κερδίζει ολοένα και πλουσιότερο ελεύθερο χρόνο που αποτελεί προϋπόθεση της πολιτιστικής αναγέννησης. Και φυσικά όλα αυτά σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, που σημαίνει καθεστώς δίκαιης ανισότητας. Από την άποψη της ταξικής διαστρωμάτωσης ο κανόνας είναι ότι:

Η έλλειψη ελευθερίας, δημοκρατίας και οικονομικής επάρκειας και αυτοτέλειας σε εθνικό επίπεδο εντείνουν τις ταξικές αντιθέσεις. Αντίθετα σε συνθήκες πλήρους οικονομικής ανάπτυξης σε συνδυασμό με την κατάκτηση της παλλαϊκής εξουσίας και με Σύνταγμα που κατοχυρώνει την Άμεση Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, οι ταξικές αντιθέσεις ελαττώνονται και μπορεί κάποτε ακόμα και να εξαλειφθούν κατά την τελική φάση της Πατριωτικής Αναγέννησης.

Για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύουμε ότι οι εκλογές θα γίνουν μονάχα όταν υπάρχει βεβαιότητα ότι το κίνημα εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί εάν ο χαρακτήρας της πάλης είναι εθνικός και λαϊκός ταυτόχρονα. Κι αυτό γιατί ο κύριος εχθρός είναι ουσιαστικά ξένος και δεν χτυπά επιλεκτικά μόνο μια τάξη αλλά το σύνολο του Λαού, όπως συμβαίνει σήμερα και όπως συνέβαινε ουσιαστικά από τον εμφύλιο και πέρα. Γι’ αυτό έχει σημασία να πείσουμε όλους τους Έλληνες ότι η χώρα μας ζει εδώ και δεκαετίες κάτω από συνθήκες προτεκτοράτου των Αμερικανών και της Διεθνούς Οικονομικής Ολιγαρχίας.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε από τώρα τον χαρακτήρα της Κυβέρνησης που θα προκύψει. Οπωσδήποτε όμως δεν θα είναι κομματικός αλλά εθνολαϊκός. Για τον λόγο αυτό το έργο της θα είναι να επιτευχθούν οι στόχοι-θέσεις 4, 5, 6, 7 και 8, ώστε στις νέες εκλογές (θέση 9) να μπορέσει να εκφραστεί ελεύθερα η διαφορετικότητα μέσα από την ενότητα.

Η άποψή μας είναι ότι θέση χωρίς αντίθεση οδηγεί στην αποσύνθεση. Η σύνθεση επιτυγχάνεται μόνο με την ελεύθερη αντιπαράθεση θέσεων και αντιθέσεων.

Επομένως η εκλεγμένη Κυβέρνηση (θέση 3) εκφράζοντας τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας έχει το ιστορικό δικαίωμα να γίνει θέση σε περιορισμένο χρονικά διάστημα, με την υποχρέωση να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Από κει και πέρα οφείλει να οδηγήσει μέσα από νέες εκλογές στην ελεύθερη πάλη των αντιθέσεων, για να εξασφαλίσει την πορεία της χώρας προς τα εμπρός. Είναι φανερό, ότι μέσα στις νέες συνθήκες της Εθνικής Ανεξαρτησίας που θα δημιουργήσει η εφαρμογή του Προγράμματος, ο χαρακτήρας των νέων αντιθέσεων θα έχει θετικό χαρακτήρα και θα είναι ανταγωνιστικός ως προς την επίτευξη του  περισσότερο καλού.

*

Όπως βλέπετε, το όραμά μου μπορεί να φαίνεται σήμερα ουτοπικό, όμως να μην ξεχνάμε ότι τα μεγάλα βήματα της ανθρωπότητας έγιναν κάθε φορά που ο άνθρωπος πάλευε για την Ουτοπία. Μονάχα που θα πρέπει από τη στιγμή της στράτευσης για την κατάκτηση ενός μεγάλου ιδανικού να θεωρήσει κανείς τον εαυτό του δοσμένο ψυχή τε και σώματι στο όραμά του. Δεν υπάρχει πιο ιερή πράξη από τη θυσία για τον Λαό. Η αφοσίωση στο συμφέρον του Λαού είναι κι αυτή μια θρησκεία. Για μένα η πιο σημαντική.

Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η  Κ.Α.Π. είναι πολύ αδύνατη ακόμα για να σηκώσει στις πλάτες της ένα τόσο μεγάλο Όραμα. Όμως όπως σας είπα ήδη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μπορεί σήμερα να μην είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε σε ένα τόσο βαρύ και μεγάλο χρέος, όμως έστω και λίγοι, έστω και αδύναμοι, ας διατηρήσουμε όσο μπορούμε την Σπίθα αναμμένη και ας προσπαθήσουμε να γινόμαστε κάθε μέρα καλλίτερα, για να μπορέσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε τη φλόγα, με πίστη ότι ακολουθούμε τον σωστό δρόμο που κάποτε –δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε- θα κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα.

Αθήνα,  23.8.2013     

                                                                

Μίκης Θεοδωράκης

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ Κ.Α.Π.

1) Ενημέρωση, Ενότητα του Λαού.

2) Δημιουργία Αντιστασιακού Μετώπου.

3) Εκλογή Ηγεσίας.

4) Συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την διακυβέρνηση της χώρας.

5) Οικονομική αυτάρκεια βασισμένη σε Σχέδιο για την συνολική συνεκμετάλλευση

του εθνικού μας πλούτου (με βάση το Σύστημα των Κοινοπραξιών) ο οποίος υπολογίζεται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ. Δέσμευση ότι ο εθνικός πλούτος ανήκει στον Λαό.

6) Αποδέσμευση της χώρας από κάθε είδους υποχρεώσεις (οικονομικές, πολιτικές).

7) Πρόγραμμα ανάπτυξης.

8) Δημιουργία Νέου Συντάγματος.

9) Εκλογές.

Καμμιά Δημοκρατία δεν δολοφονεί τους Πολίτες της

Toxic Crisis by Omiros Evangelinos (2012) από Aioleus

” Επιστροφή Αμμοχώστου, προπομπός δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού; “

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ

ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ ΔΙΚΑΙΗΣ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ;

Την τελευταία περίοδο η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται σχεδόν καθημερινά με δηλώσεις, πληροφορίες και φήμες αναφορικά με ένα επικείμενο άνοιγμα του κλειστού τμήματος της πόλης της Αμμοχώστου. Οι Κύπριοι πολίτες –Αμμοχωστιανοί και μη, πρόσφυγες και μη– γίνονται δέκτες μηνυμάτων «ελπίδας» για επιστροφή μέρους της περίκλειστης πόλης, επιστροφή έστω και λίγων προσφύγων στον τόπο που γεννήθηκαν, προοπτικές μεγάλης ανάπτυξης σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης και αυξημένης ανεργίας, προσδοκίες για μελλοντική παραχώρηση και άλλων κατεχομένων εδαφών.
Αυτή όμως η «διαρροή» πληροφοριών και φημών καλλιεργεί στους πολίτες μια στρεβλή εικόνα, που καμιά σχέση δεν έχει με τις πραγματικότητες. Η μόνη πραγματικότητα που εξυπηρετείται, όπως θα επεξηγήσουμε αναλυτικά πιο κάτω, είναι το οριστικό κλείσιμο του Κυπριακού μέσα από την επιβολή ενός νέου μοντέλου «λύσης».
Την ίδια ώρα παρατηρείται δυστυχώς μια συστηματική έλλειψη επίσημης ενημέρωσης εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία αφήνει το κυπριακό λαό όχι απλώς σε πλήρη άγνοια, αλλά και απόλυτα εκτεθειμένο σε παραπλανητικές εικασίες και ψευδή διλήμματα. Η ανησυχία που δημιουργούν τα ανωτέρω, αλλά και ο μέγιστος κίνδυνος για τον Κυπριακό Ελληνισμό καθιστούν απολύτως αναγκαία την παρέμβασή μας. Με αίσθημα ευθύνης έναντι των πολιτών και της πατρίδας μας, ως πολίτες και επιστήμονες που ασχολούνται επί μακρόν με το Κυπριακό και τις επιμέρους πτυχές του προβλήματος, εκφράζουμε τους προβληματισμούς μας και τις ανησυχίες μας ενώπιον του κυπριακού λαού.

Η μεγάλη εικόνα φαίνεται να είναι πολύ διαφορετική και, δυστυχώς, εντελώς ασύμβατη με τις «προσδοκίες» που καλλιεργούνται και το δήθεν όφελος των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΙ

Το «μοντέλο» επιστροφής μέρους της Αμμοχώστου εμπερικλείει τους εξής κινδύνους: 

• Η συμφωνία για απόδοση της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου στους κατοίκους της να γίνει υπό κηδεμονία και διακυβέρνηση εκτός των πλαισίων της Κυπριακής Δημοκρατίας, με περιορισμούς όσον αφορά την ανοικοδόμηση, κατοίκηση ή εκμετάλλευση των περιουσιών.
• Να αναληφθούν δεσμεύσεις και διευθετήσεις αναφορικά με τη διοίκηση του λιμένος Αμμοχώστου και του Αεροδρομίου Τύμπου, που με ασαφείς και αόριστες εξουσίες τυπικά θα θεωρούνται υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ ή της Ε.Ε., αλλά ουσιαστικά θα διοικούνται από το «συνιστών Τ/Κ κράτος» και κατ’ επέκταση από την ίδια την Άγκυρα. Μια τέτοια εξέλιξη βεβαίως θα συνιστά αυτομάτως και αναγνώριση του ψευδοκράτους με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
• Το πλέον όμως επικίνδυνο και απαράδεκτο είναι η διαφαινόμενη διασύνδεση της επιστροφής μέρους της πόλης της Αμμοχώστου με την κατασκευή αγωγού διοχετεύσεως φυσικού αερίου, ο οποίος θα διασχίζει τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου, τις βρετανικές βάσεις αλλά και το «συνιστών Τ/Κ κρατίδιο». Μια τέτοια «διευθέτηση» συνιστά την έμμεση και de facto αναγνώριση του ψευδοκράτους. Ένα τέτοιο γεγονός νομιμοποιεί και τις διεκδικήσεις του ψευδοκράτους στη συνιδιοκτησία των κοιτασμάτων και οδηγεί την Κυπριακή Δημοκρατία σε μόνιμο εγκλωβισμό της στην εκμετάλλευση και διοχέτευσή του φυσικού της αερίου. Σε μια τέτοια εξέλιξη, το όποιο οικονομικό κύρος και διπλωματικό πλεονέκτημα προσφέρει στην Κυπριακή Δημοκρατία η εξεύρεση φυσικού αερίου δεν υπονομεύεται απλώς, αλλά ακυρώνεται, αφού η διεθνώς αναγνωρισμένη απόλυτη ιδιοκτησία προσφέρεται οικειοθελώς από το ίδιο το Κυπριακό Κράτος, χαρίζοντας και το ύστατο ισχυρό χαρτί, εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Το δε κύριο επιχείρημα που επιστρατεύεται από τους υποστηρικτές του ανοίγματος της πόλης, ότι μια τέτοια κίνηση θα αποβεί δήθεν προς το οικονομικό συμφέρον των Ε/Κυπρίων, είναι πέρα για πέρα αναληθές διότι:

• Οι μόνοι κερδισμένοι οικονομικά από τον όλο σχεδιασμό είναι κατ’ αρχήν η Τουρκία και το ψευδοκράτος, που θα αναβαθμίσουν την οικονομία τους από τη λειτουργία του λιμένα Αμμοχώστου και του αεροδρομίου Τύμπου, επίσημα πλέον, εις βάρος των αντίστοιχων υποδομών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τόσο τα αεροδρόμια Λάρνακας και Πάφου όσο και το λιμάνι Λεμεσού θα πληγούν ανεπανόρθωτα, με άμεσες επιπτώσεις στο ύψος των εσόδων, αλλά και στο ευρύτερο πλαίσιο των παρεχομένων υπηρεσιών και των εργαζομένων τους. Περαιτέρω, όπως αναφέραμε πιο πάνω, ενυπάρχει ο σαφής κίνδυνος για καθεστώς «συνιδιοκτησίας» του φυσικού αερίου της Κυπριακής Δημοκρατίας με το «Τ/Κ συνιστών κρατίδιο».
• Οι οριστικές και με τη συγκατάθεση του Κράτους συνέπειες του πιθανού ανοίγματος της Αμμοχώστου υπό προϋποθέσεις, όπως αυτές που αναφέρονται προηγουμένως, μόνο οικονομικό, νομικό και εθνικό αφοπλισμό μπορεί να επιφέρουν.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Έχοντας όλα αυτά τα δεδομένα υπόψη, καλούμε την κυπριακή κυβέρνηση και προσωπικά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Νίκο Αναστασιάδη και τον υπουργό Εξωτερικών κ. Ιωάννη Κασουλίδη να απαντήσουν στον κυπριακό λαό στα κάτωθι ερωτήματα:
1. Αν είναι πράγματι, όπως παρουσιάζεται από το ΥΠΕΞ της Κύπρου, πρωτοβουλία της κυπριακής κυβέρνησης η επαναφορά του θέματος του περίκλειστου τμήματος της Αμμοχώστου, με ποιο σκεπτικό θεωρείται η παρούσα στιγμή της βαθύτατης οικονομικής κρίσης κατάλληλη για να τεθεί θέμα Αμμοχώστου; Δηλαδή, αν η Κυπριακή Δημοκρατία με ανθούσα οικονομία μόλις και μετά βίας κατάφερε να διασωθεί από μια καταστροφική λύση, τι πιθανότητες έχει να εξασφαλίσει βιώσιμη λύση τώρα που έχει διαλυθεί οικονομικά;
2. Αν η πρωτοβουλία και η έντονη κινητικότητα που παρατηρείται αυτήν την περίοδο και συνδέεται με το θέμα της Αμμοχώστου δεν ανήκει στην κυπριακή κυβέρνηση αλλά σε ξένους παράγοντες (Τουρκία, Αγγλία, Αμερική), πόσο σοβαρά έχουν αξιολογηθεί τα κίνητρα και οι βλέψεις των παραγόντων αυτών (βάσει της έως τώρα εκπεφρασμένης και σταθερά εφαρμοζόμενης πολιτικής τους) και πώς αποτρέπονται οι κίνδυνοι που απειλούν την ίδια την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επιβίωση του κυπριακού λαού;
3. Ποιες απαντήσεις μπορεί να δώσει η κυπριακή κυβέρνηση στον κυπριακό λαό σχετικά με τα πλεονεκτήματα της απόδοσης ενός τμήματος της Αμμοχώστου και του ανοίγματος του λιμανιού της πόλης εάν αυτό συνδεθεί με αναγνώριση του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου και, άρα, de facto αναγνώριση του ψυδοκράτους; Δηλαδή, μπορεί να έχει το ίδιο βάρος η επιστροφή μερικών χιλιάδων προσφύγων και ενός πλήρως κατεστραμμένου τμήματος της πόλης από τη μια, και η ικανοποίηση της σταθερής τουρκικής επιδίωξης για δύο ξεχωριστά κράτη από την άλλη; Πιο συγκεκριμένα: Ποια είναι η σχέση κόστους – οφέλους;
4. Δεν προβληματίζει/ανησυχεί την κυπριακή πολιτική ηγεσία και ειδικότερα την κυπριακή κυβέρνηση η επίσπευση της λύσης και η σύνδεση της κρίσης με τη λύση;
5. Ποια θα είναι η απάντηση της κυπριακής κυβέρνησης εάν στην πρότασή της για άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου, υπό τον έλεγχο είτε του ΟΗΕ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Άγκυρα απαιτήσει άμεσα ή έμμεσα (μέσω «αποδοχής» εισήγησης φίλα προσκείμενων σε αυτήν χωρών) να λειτουργήσει και το αεροδρόμιο της Τύμπου με το ίδιο καθεστώς που θα ισχύει και για το λιμάνι της Αμμοχώστου; Ένας τέτοιος συμβιβασμός δεν θα αποτελεί αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής και αναγνώριση ξεχωριστού κράτους όπως είναι και η πάγια επιδίωξη της Άγκυρας; Ακριβολογώντας: Δεν θα αποτελεί ανεπίτρεπτο και καταστροφικό ενδοτισμό;
6. Αποτελεί ορθό τρόπο αξιοποίησης του όπλου των υδρογονανθράκων, του μοναδικού ισχυρού πλεονεκτήματος που διαθέτει αυτήν τη στιγμή η Κυπριακή Δημοκρατία, η επιδίωξη λύσης μέσω των λεγόμενων Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που εμφανώς συνδέονται, πέραν των άλλων συνεπειών, τόσο με την απώλεια σημαντικού ποσοστού δικαιωμάτων επί των κοιτασμάτων όσο και με τη σημασία και τα οφέλη από τη διέλευση των ενεργειακών αγωγών;
7. Πόσο σοβαρά έχει απασχολήσει την κυπριακή κυβέρνηση αν συμφέρει την Κύπρο να δευκολύνει με περαιτέρω υποχωρήσεις στο θέμα της λύσης μέσω των ΜΟΕ την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή ουσιαστικά αναγνωρίζοντας de facto το ψευδοκράτος και διαγράφοντας την εισβολή, την κατοχή και τον εποικισμό; Έχει απασχολήσει την κυπριακή κυβέρνηση να ζητήσει απόσυρση των τουρκικών δυνάμεων κατοχής ως βασική προϋπόθεση για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και επιστροφή της Αμμοχώστου χωρίς όρους; Και τι θα απαντήσει εάν οδηγηθεί σε άρση του βέτο άνευ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ανταλλάγματος;
8. Έχει απασχολήσει σοβαρά την κυπριακή ηγεσία το γεγονός ότι επιδιώκοντας αυτήν τη στιγμή λύση δια της Αμμοχώστου αποκλείει οποιαδήποτε στοιχειωδώς αξιοπρεπή λύση του Κυπριακού στο μέλλον, ότι αναβαθμίζει δραματικά την παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο, ενώ μη σπεύδοντας σε λύση αυτήν τη στιγμή της τραγικής οικονομικής κατάστασης και αδυναμίας της Κύπρου παραμένει μεν σε εκκρεμότητα το Κυπριακό πρόβλημα, αλλά διατηρούνται ζωντανές οι ελπίδες για μια βιώσιμη λύση στο μέλλον, εκμεταλλευόμενοι το πλεονέκτημα που μας παρέχει το κεφάλαιο υδρογονάνθρακες;
9. Πόσο εύκολο και επιτρεπτό είναι για έναν Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να λησμονεί, να παραβλέπει και να ανατρέπει εις βάρος μας τα προβλεπόμενα από τη συμφωνία του 1979 μεταξύ Κυπριανού – Ντενκτάς για την απόδοση της Αμμοχώστου και, αντί να επιμείνει στην εφαρμογή της συγκεκριμένης συμφωνίας, να αποδέχεται για άλλη μια φορά να άγεται στα γνωστά τουρκικά παζάρια και τις πάγιες διαπραγματευτικές τακτικές της Άγκυρας; Χρειάζεται υπενθύμιση ότι το Κυπριακό ΔΕΝ πρέπει ΕΠΟΥΔΕΝΙ να Αμμοχωστοποιηθεί;

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΦΟΣΟΝ…

• Υπάρχει η διάθεση από την κυβέρνηση να μας ενημερώσει, όντας πρόθυμοι και διαθέσιμοι για συνεργασία, με αγαθή πρόθεση για παροχή βοήθειας προς όφελος της Κυπριακής Δημοκρατίας και των πολιτών της και μόνο.

• Καθιστούμε σαφές ότι κατηγορηματικά συντασσόμαστε με διεκδικητικές κυβερνητικές ενέργειες για απόδοση της Αμμοχώστου, αλλά επίσης κατηγορηματικά αντιτασσόμαστε στην αποδοχή ολέθριων όρων που θα αποτελούσε πύρρειο νίκη, αφού θα οδηγούσε σε κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους επί ολοκλήρου του κυπριακού εδάφους, υποδούλωση και σταδιακό αφανισμό.

ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, θα αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε ο κυπριακός λαός –υπερβαίνοντας κομματικές ταυτότητες– να μην ανεχθεί την εκποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι του πενιχρού τιμήματος απόδοσης μέρους της πόλης της Αμμοχώστου, η οποία, σημειωτέον, πρέπει να απαιτηθεί άνευ άλλων όρων, όπως ακριβώς προβλέπεται από τις συμφωνίες Κυπριανού – Ντενκτάς, τις αποφάσεις του ΟΗΕ και των διεθνών οργάνων.

Με τις δικές μας δυνάμεις η εθνική σωτηρία

Γράφει: Νίκος Καραβαζάκης

Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει πρωτοφανώς στην ιστορία της 3πλή απειλή: δημοσιονομική κρίση, αμφισβήτηση συνόρων και μαζική λαθρομετανάστευση. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, οι αμυντικές συμμαχίες  έχουν εκφυλιστεί, η πολιτισμική συνοχή διασπάται.
Ως αποκορύφωση της διάβρωσης του πολιτεύματος από την διαπλεκόμενη κομματοκρατία της μεταπολίτευσης, προσκλήθηκε και εισέβαλε η Τρόικα διαμορφώνοντας οικονομική κατοχή και καλυμμένη κατάλυση  της εθνικής κυριαρχίας. Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη-που ουδέποτε δημοκρατικά επιλέχθηκε ή επικυρώθηκε- εκτεταμένα αμφισβητείται, όπως και σε πολλές χώρες. Αντιδρώντας στη μαζική φτωχοποίηση των λαών, στην πολτοποίηση των εθνών, στη διάλυση των κοινωνιών. Που επιβάλουν οι τοπικές ελίτ και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ώστε να διασωθούν  αυτές έναντι των ανερχόμενων ανταγωνιστών BRICS  στις παγκόσμιες αγορές. Η Δύση συνολικά, παρακμάζει οικονομικά και πολιτικά και πολιτισμικά, εκδηλώνονται συμπτώματα «κανιβαλισμού» μέσα στις κοινωνίες και μεταξύ των εθνών. Είναι η μοναδική ιστορική καμπή μετάθεσης του διεθνούς κέντρου πλούτου και ισχύος προς την Ανατολή.

Εσχάτως με τον πιο βάναυσο τρόπο, συντρίφτηκε η εθνική οικονομία της Κύπρου με ακαταμέτρητες ακόμη  τις επιπτώσεις στην ίδια την υπόσταση του κυπριακού κράτους. Και σε συνέχεια, αμφισβητείται πλέον σε ολόκληρη την Ευρωζώνη η ασφάλεια των τραπεζικών καταθέσεων και συνεπώς αναιρείται διεθνώς η αξιοπιστία του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Επέρχεται  η διάλυση ή διάσπαση της Ευρωζώνης.
Αν όμως στις δυτικές κοινωνίες και κράτη σκοπός αυτής της λαίλαπας είναι η υποτίμηση της εργασίας ώστε να διασωθεί το ποσοστό κέρδους των επενδυτών, για την Ελλάδα και την Κύπρο με τον ολιγάριθμο πληθυσμό τους, η αξία αυτή είναι αμελητέα. Στην Κύπρο ήδη και στην Ελλάδα σε εξέλιξη, έχουν εντοπισθεί τεράστια ενεργειακά αποθέματα, στην έκταση των θαλάσσιων Α.Ο.Ζ. τους. Τα οποία επαρκούν και για την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης και για την αναζωογόνηση των πολυεθνικών της επιχειρήσεων και Τραπεζών. Μάλιστα, η αναδιανομή ενερ-γειακών πόρων υπήρξε το ουσιώδες κίνητρο και αποτέλεσμα των πολεμικών επεμβάσεων σε όλη τη βόρεια Αφρική και τις χώρες της Μεσοποταμίας την τελευταία εικοσαετία. Και είναι η απώτερη υστεροβουλία των απειλών κατά του Ιράν, για την γεωπολιτική απομόνωση του οποίου διαλύεται η Συρία.Εφόσον λοιπόν αναγνωρίζεται η οικονομική αξία των ΑΟΖ, προστιθέμενη στη γεωπολιτική, της Ελλάδας και της Κύπρου για ποιο λόγο εμείς, οι πολίτες και κυβερνήσεις των χωρών μας, να μη συνεργαστούμε για την από κοινού διαχείρισή τους; Γιατί να μην αλληλοενισχυθούμε συντονισμένα οικονομικά και εμπορικά, γιατί να μην οικοδομηθούν διαρκή θεσμικά σώματα και να μη παράγονται κοινές πολιτικές; Γιατί να συρόμαστε σε άθλιες επαίσχυντες διυπουργικές συνεδριάσεις με την Τουρκία, που ακατάπαυστα απειλεί και παραβιάζει τα δίκαιά μας και κατέχει το 1/3 της Κύπρου; Και μάλιστα καθώς πλησιάζει η δικαίωση του έθνους των Κούρδων;
Αυτή η στρατηγική σύμπλευση Ελλάδας και Κύπρου, σχηματίζει έναν άξονα ευημερίας και ανάπτυξης στη Μεσόγειο, δίνει αναπτυξιακό προσανατολισμό στις βαλκανικές χώρες, αναχαιτίζει το νεοοθωμανικό επεκτατισμό, ισορροπεί οικονομικούς και πολιτικούς ανταγωνισμούς στην Ευρώπη. Η ενωμένη ισχύς μας παρακινεί σε ευρύτερες συνεργασίες στη Μεσόγειο και στη νότια Ευρώπη. Επαναφέρει στη σύγχρονη πραγματικότητα την προαιώνια αξία του ελληνισμού, προτάσσοντας την ειρήνη και συνεργασία, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη διαλεκτική.
Επιπλέον σχηματίζονται οι όροι πολιτικής ανασυγκρότησης των κοινωνιών μας, που δυναστεύονται από τη διαπλεκόμενη κομματοκρατία. Επιτρέπουν διεργασίες ώστε το πρόσφατα καταγεγραμμένο 25% ακομμάτιστων πολιτών στην Κύπρο να μεταλαμπαδευθεί και στην Ελλάδα, συνεγείροντας και την Ευρώπη όπως το αντίστοιχο 25% στην Ιταλία. Ενόψει και των ευρωεκλογών του 2014.
Αυτή η δημοκρατική πατριωτική ενωτική στρατηγική αίρει την προδιαγραφόμενη ακυβερνησία στην Ελλάδα, με τη σύνθεση κυβέρνησης εξωκομματικής στελέχωσης, υπερκομματικής στήριξης, ειδικού αντιμνημονιακού προγράμματος, ορισμένης χρονικής διάρκειας και μη επανεκλέξιμης. Αφοπλίζει τη ραγιάδικη δεσποτεία, απομονώνει τους διχαστι-κούς δογματισμούς και περιθωριοποιεί τις αδιέξοδες ιδεολογικές προκαταλήψεις.

Ως ένας λαός, ως ένα έθνος, με δύο κράτη, οι δικές μας δυνάμεις δεν αθροίζονται απλά αλλά πολλαπλασιάζονται πολιτικά!

Ελλάδα-Κύπρος ένας λαός, αγώνας κοινός!

Στο χέρι μας είναι

Τελειώνει το ταξίδι του Α. Σαμαρά στις ΗΠΑ και ξεχώρισαν στις συζητήσεις του με τον Αμερικανό Πρόεδρο δύο θέματα: η Α.Ο.Ζ. και το Κυπριακό. Με κοινές παραδοχές την αυξανόμενη αστάθεια στην ανατολική Μεσόγειο και την κολοσσιαία αξία των ενεργειακών κοιτασμάτων της.
Ποιά πολιτική λοιπόν μπορεί να εξυπηρετήσει τον ελληνισμό;
Δεδομένης της αβεβαιότητας που κατακλύζει βαθμιαία την κατάσταση στην Τουρκία αλλά και την τύχη του ίδιου του Ερντογάν, καθώς μάλιστα εμπλέκεται συνεχώς εντονότερα ο παράγοντας των Κούρδων και της αυτοδιάθεσής τους στις τοπικές εξελίξεις. Δεδομένης επίσης της ραγδαία επεκτεινόμενης σύγκρουσης των ενδοαραβικών συμφερόντων που κατατείνουν σε απειλητικότερους συσχετισμούς κατά του Ισραήλ. Και, δεδομένης και της γερμανικής προεκλογικής ρευστότητας. Καθώς η Ευρωζώνη δεν έχει λύσει τα προβλήματα οικονομικής και -πολύ περισσότερο- πολιτικής σταθερότητάς της αλλά και ενεργειακής αυτάρκειάς της.
Μπορεί να προωθηθούν αποφασιστικά τα ελληνικά συμφέροντα:

1. Με την άμεση ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ και την έναρξη των διεργασιών για την τιτλοποίησή της, με την πρόσκληση συμβούλων και αναδόχων, ώστε να εισρεύσει ρευστότητα εγχωρίως.
2. Με την άμεση αναδιαπραγμάτευση των καταβαλλόμενων τοκοχρεολυσίων για το δημόσιο χρέος.
3. Με την άμεση θεσμοθέτηση διαρκούς διυπουργικής συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου στους τομείς ενέργειας, άμυνας, εξωτερικής πολιτικής, οικονομίας.
4. Με την παύση των μεταβιβάσεων δημόσιας περιουσίας και την έναρξη διαδικασιών μισθωμένων παραχωρήσεων στοιχείων υποδομών.
5. Με την απαίτηση δεσμευτικής αναφοράς από τα κόμματα, στις πολεμικές αποζημιώσεις της Γερμανίας, κατά την εκεί προεκλογική διαδικασία.

Αυτά τα μέτρα μπορούν να ανακόψουν τη δημοσιονομική καταστροφή που βιώνει η χώρα μας. Να αναβαθμίσουν τη διαπραγματευτική της ισχύ. Και να ανοίξουν προοπτικές άμεσης ανάταξης της εθνικής οικονομίας και επούλωσης της κοινωνικής συνοχής.
Το ενδιαφέρον των ΗΠΑ και των πολυεθνικών, όσο ιδιοτελές είναι, τόσο περισσότερο δύναται να αξιοποιηθεί επωφελώς για την πατρίδα και τον λαό μας. Όλοι τους επείγονται.
Εμείς θα ζητιανεύουμε τις δόσεις;

Νίκος Καραβαζάκης.

Κυβέρνηση υποτέλειας σε φόντο εθνικού διχασμού

Τα μνημόνια και οι πρωτοφανείς «συμβάσεις», που δεσμεύουν την χώρα από την άνοιξη του 2010, είναι ο απόλυτος οδικός χάρτης της νεοφιλελεύθερης τυραννίας, του Δόγματος του Σοκ, που οδηγούν τελικά στην αντιδημοκρατική εκτροπή. Το πρώτο σχετικό πείραμα έγινε την δεκαετία του ’70 στην Χιλή με την χούντα του Πινοσέτ για να λεηλατηθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας, τον οποίο εποφθαλμιούσαν τα αρπακτικά των πολυεθνικών.

Σήμερα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με την βαριά φορολογία, τα χαράτσια, τις απολύσεις, το γενικό ξεπούλημα και τις αυταρχικές συμπεριφορές, που κορυφώθηκαν με το «μαύρο» στην ΕΡΤ, επιχειρεί να βαδίσει στην ίδια αντιλαϊκή και αντεθνική ατραπό, έχοντας ζηλώσει την «δόξα» του αιμοσταγούς δικτάτορα της Χιλής.

Η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη όπως διαχειρίζεται την εξουσία, όχι μόνο γιατί είναι πλήρως υποταγμένη στις επιταγές των τοκογλύφων, όχι μόνο για τον πρωτοφανή αντιλαϊκό και ξενόδουλο χαρακτήρα της, αλλά και γιατί επιδεικνύει έναν διχαστικό ρεβανσισμό απέναντι στην κοινωνία.

Η αναζωπύρωση του διχαστικού, ρεβανσιστικού λόγου με πρωταγωνιστές ακόμα και υπουργούς της σημερινής συγκυβέρνησης, έρχεται την ώρα ακριβώς που οι λαϊκές αντιδράσεις πολλαπλασιάζονται και πλησιάζει η ώρα του ξεσπάσματος. Παληά μου τέχνη κόσκινο το «διαίρει και βασίλευε» για τους υπηρέτες των ξένων συμφερόντων στον τόπο μας.

Είναι η πρώτη φορά μετά το τέλος του εμφυλίου που μια ακροδεξιά αντίληψη, μέσα κι έξω από το Μαξίμου, προσπαθεί να υφαρπάξει τα ηνία της χώρας (οι γέφυρες προς την Χ.Α. δεν έγιναν τυχαία) ξεθάβοντας από τα σεντούκια της νεώτερης ιστορίας μας τον εμφυλιοπολεμικό λόγο, κάτι που η μεταπολιτευτική συντηρητική παράταξη, την οποία χρησιμοποιούν ως όχημα, δεν το τόλμησε ούτε το επιδίωξε ποτέ.

Το σκεπτικό της γερμανόφιλης νομενκλατούρας, που θεωρεί τον εαυτό της «αναμορφωτή» του τόπου, είναι να επιβάλει τις ούλτρα νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» και την προτεσταντική εργασιακή ηθική στην ελληνική κοινωνία, να τιμωρήσει τους ατίθασους, «τεμπέληδες», Έλληνες εργαζόμενους για τα «προνόμια» που τους εξασφάλιζαν μια αξιοπρεπή ζωή και να τους παραδώσει στον εξαθλιωμένο «παράδεισο» των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) της γερμανικής επικυριαρχίας.

Στα πλαίσια αυτά, διαφαίνονται βλέψεις για την ανασυγκρότηση μιας «εθνικόφρονης» παράταξης που θα ενσωματώνει στελέχη από τις παρυφές της Χρυσής Αυγής μέχρι το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και θα θυμίζει έναν δεξιό «Συναγερμό» της μετεμφυλιακής δεκαετίας του ‘50 με ακραίο νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό και χωρίς τον εθνικό έλεγχο της οικονομίας.

Δεν είναι τυχαίο που, από την είσοδο του Αντώνη Σαμαρά στου Μαξίμου, αναζωπυρώθηκαν οι εμφυλιοπολεμικές αναφορές, ο ακροδεξιός ρεβανσιστικός λόγος απέναντι στην αριστερά, η στοχοποίηση της αντιχουντικής γενιάς, οι πατριδοκάπηλες κορώνες για την σημαία και την πατρίδα που, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, δεν έχουν καμμία σχέση με το πατριωτικό προφίλ της «αδικοχαμένης» Πολ.Αν., αλλά θυμίζουν περισσότερο τον ιδεολογικό ξιπασμό και ξεπεσμό των δωσιλογικών ταγμάτων της ναζιστικής κατοχής.

Η κυβέρνηση Σαμαρά χαρακτηρίζεται ως «το σκυλάκι της Μέρκελ» στην Ε.Ε., την ώρα που ο ρόλος της Γερμανίδας πρωθυπουργού στην καταστροφή της Ευρώπης καυτηριάζεται έντονα και μέσα στην ίδια την χώρα της. Το νεύμα της φράου Μέρκελ στον Έλληνα πρωθυπουργό, κατά την τελευταία συνάντηση των Ευρωπαίων στο Βερολίνο, για να σταθεί πίσω της έγινε αντικείμενο πολλών σατιρικών σχολίων.

Η οποιαδήποτε «πατριωτική» αξιοπιστία του κ. Σαμαρά και του επιτελείου του έχει χαθεί από την κρύα εκείνη νύχτα του Νοέμβρη του 2010, όταν αποφάσισαν να προστεθούν στο ρόστερ των «δαρμένων σκυλιών» της φράου Μέρκελ και του τραπεζικού 4ου Ράϊχ που δυναστεύουν την πατρίδα μας.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, υπολογίζουν χωρίς τον «ξενοδόχο» και δεν πρόκειται να σωθούν ούτε με τους ανόητους αυτοσχεδιασμούς τους, ούτε με τις τρομολαγνικές φανφάρες, γιατί οι αντιδράσεις που ξεσηκώνονται ήδη είναι τεράστιες και μετά το φθινόπωρο ο λαός, σαν αφηνιασμένος χείμαρρος, θα παρασύρει τα πάντα.

ΕΡΤ: το κυβερνητικό πραξικόπημα καμπή για το λαϊκό κίνημα

Το κυβερνητικό πραξικόπημα της ΕΡΤ ήταν η πρώτη προσπάθεια της ομάδας των «προεδρικών» της ΝΔ να ελέγξουν τις εξελίξεις, εκβιάζοντας ακόμα και πρόωρες εκλογές μέσα στον Ιούλιο. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται και από τις αποκαλύψεις που έγιναν στην συνέχεια. Σε δύο τουλάχιστον συνεντεύξεις του, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, αναφερόμενος στην κρίση του Ιουνίου, ισχυρίστηκε ότι ο Αντ. Σαμαράς εκείνες τις ημέρες είχε επιλέξει «να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές»! Το newsbomb.gr, στις 11/07, δημοσίευσε τις γνώμες δύο πολύ στενών συνεργατών του Σαμαρά, που επιβεβαίωσαν τους ισχυρισμούς του προέδρου της ΔΗΜΑΡ.

Πείθοντας τον πρωθυπουργό ότι οι δημοσκοπήσεις είναι ευοίωνες, οι στενοί συνεργάτες του σχεδίαζαν να απευθυνθούν ξανά στα φοβικά σύνδρομα εκείνου του κομματιού της μεσαίας τάξης –μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά στρώματα- που παραλύουν μπροστά στον κίνδυνο της ακυβερνησίας και τον φόβο της εγκατάλειψης από τους Ευρωπαίους «εταίρους».

Όσο κι αν φαίνεται εξωφρενικό, για την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, που έχουν υποστεί τις δεινές συνέπειες των μνημονίων και τελεσίδικα τα θεωρούν αδιέξοδα, υπάρχει ακόμα ένα υπολογίσιμο κοινωνικό στρώμα που είναι δυσαρεστημένο μεν, αλλά παραμένει αθεράπευτα εξαρτημένο από συντηρητικά και «ευρωλιγούρικα» αντανακλαστικά. Αυτούς τους βολεμένους και φοβισμένους πολίτες επιχείρησε να συσπειρώσει ο Σαμαράς με τον «τσαμπουκά» της ΕΡΤ και την θεωρία των «δύο άκρων», την οποία έχει αναγάγει σε πιλότο της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Με αυτή την κοντόθωρη λογική, οι υπεύθυνοι του πολιτικού σχεδιασμού στο Μαξίμου έριξαν την «ζαριά» της ΕΡΤ στοχεύοντας την καρδιά του κρατικού λεβιάθαν, τους δημοσιογράφους και τους υπάλληλους της δημόσιας τηλεόρασης, που είναι καλά συνδικαλισμένοι αλλά έχουν και καλύτερη πρόσβαση στην κοινή γνώμη σε σχέση με τους υπόλοιπους υποψήφιους προς απόλυση (ΠΟΕ-ΟΤΕ, ΕΑΒ, κλπ).

Αν η κίνηση πετύχαινε, τότε θα σήμαινε ότι έχουν «ρίξει στο καναβάτσο» τον ελληνικό λαό, όπως διατείνονταν σύμβουλοι του πρωθυπουργού, και τότε ο δρόμος για τις γενικευμένες απολύσεις, για να ταϊστεί με άφθονο αίμα Ελλήνων εργαζομένων ο μνημονιακός μινώταυρος θα ήταν ανοικτός. Αν συναντούσαν αντιδράσεις, όπως και έγινε, το επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ θα επέλεγε την στρατηγική της έντασης εκβιάζοντας τους κυβερνητικούς εταίρους με το φάσμα μιας οδυνηρής ήττας σε πρόωρες εκλογές και τους συντηρητικούς εκλογείς με την εικόνα μιας αποφασιστικής κυβέρνησης που είναι έτοιμη να τα βάλει με την …ανεύθυνη αριστερά και το συνδικαλιστικό κατεστημένο.

Στα πλαίσια αυτού του σεναρίου, οι εντεταλμένοι «μεταρρυθμιστές» της Συγγρού διαβεβαίωναν τον Αντ. Σαμαρά ότι η ΝΔ θα ερχόταν πρώτη στις εκλογές, κινούμενη σε ποσοστά άνω του 30%, τα οποία θα μπορούσαν να αυξηθούν αισθητά σε μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, δίνοντας ακόμα και αυτοδυναμία.

Η κίνηση αιφνιδιασμού της κυβέρνησης απέτυχε, αφ’ ενός με διότι δεν υπολόγισαν σωστά την μαζική αντίδραση του ελληνικού λαού που έχει φτάσει στα όριά του, και αφ’ ετέρου διότι είχαν υπερεκτιμήσει την προσωρινή «νίκη» τους επί των καθηγητών και της ΟΛΜΕ τον Μάϊο λόγω της αναδίπλωσης των κομμάτων της αριστεράς.

Αυτή την φορά, όμως, όχι μόνο δεν υποχώρησαν τα αριστερά κόμματα και οργανώσεις, αλλά, αντίθετα, από την πρώτη στιγμή έτρεξαν όλοι, μαζί με τα διάφορα κινήματα, στο ραδιομέγαρο στην Αγία Παρασκευή, δίπλα στους εργαζόμενους της ΕΡΤ που προχώρησαν στην αυτοδιαχείριση της δημόσιας τηλεόρασης.

Παράλληλα, το τελικό χτύπημα στους σχεδιασμούς του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος δόθηκε από ισχυρά ντόπια και ξένα κέντρα αποφάσεων, που έχουν άλλα πλάνα και χρονοδιαγράμματα από τους αλαζονικούς και πολωτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης.

Η αντίσταση των εργαζομένων στην ΕΡΤ στα σχέδια της διάλυσης του δημόσιου τομέα, το βήμα της λειτουργικής αυτοδιαχείρισης που έκαναν και η λαϊκή συμπαράσταση επί τόσες εβδομάδες αποτέλεσαν αναμφισβήτητα ένα σημείο καμπής στην ανάπτυξη του αντιμνημονιακού-αντικατοχικού κινήματος από εδώ και πέρα.

Πρώτον, λειτούργησε αφυπνιστικά και συσπειρωτικά για τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος που, μετά τις τελευταίες συγκρούσεις του περσινού Νοέμβρη, έδειχναν ναρκωμένες. Είδαμε, έτσι, την θετική εικόνα στο προαύλιο της ΕΡΤ να συμμετέχουν από κοινού οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝ.ΕΛ., μαζί με τα κινήματα της πλατείας, ΕΠΑΜ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις. Δεύτερον, ένοιωσαν πλέον και άλλα πληττόμενα μεσαία κοινωνικά στρώματα, που μέχρι τώρα είχαν κάποια σχετική ασφάλεια, το μέγεθος της επίθεσης που δέχεται η κοινωνία και μπήκαν στον κοινό αγώνα. Τρίτον, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού συνειδητοποίησε ότι η υποταγή στην τρόϊκα και η εφαρμογή των μνημονίων σημαίνει το σταδιακό τέλος της δημοκρατίας.

Η ΕΡΤ ήταν η αρχή του νέου κύκλου της κοινωνικής καταστροφής που, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των τοκογλύφων και της παρασιτικής ελίτ, περιλαμβάνουν το κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων και άλλων οργανισμών σε όλη την χώρα. Κλάδος με τον κλάδο, εργαζόμενος με τον εργαζόμενο στοχοποιούνται ένας-ένας κι εξοντώνονται, γι’ αυτό καταλαβαίνουν πλέον ότι πρέπει να γίνουν αγωνιστές, συμμαχητές στον αγώνα για την δημοκρατία, την σωτηρία και αναγέννηση της χώρας.

Η υπό λειτουργική κατάληψη ΕΡΤ έδωσε, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, την δυνατότητα στο λαϊκό κίνημα να αναμετρηθεί με το καθεστώς από θέση ευνοϊκή. Το ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής κατέστη από τις πρώτες ημέρες ένα σύμβολο αντίστασης του ελληνικού λαού παγκόσμιας εμβέλειας, κι έτσι πρέπει να συνεχίσει.

Απέναντι σε ένα καταρρέον καθεστώς που πανικόβλητο αυτογελοιοποιείται, όπως συνέβη με την απερίγραπτη ΝΕΡΙΤ ή ΕΔΤ ή ΔΤ, οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεπεράσουν τα συντεχνιακά τους αιτήματα, να πολιτικοποιήσουν ξεκάθαρα τον αγώνα τους για να ανατραπεί μια ώρα αρχύτερα η κατοχική συγκυβέρνηση Σαμαρά και η πολιτική των μνημονίων.

Η ΕΡΤ πρέπει να τεθεί υπό κατάληψη από τους ίδιους τους πολίτες και τα αντιμνημονιακά κινήματα που, μαζί με τους εργαζόμενους δημοσιογράφους, μουσικούς και τεχνικούς, θα καλέσουν όλους τους αγωνιζόμενους κλάδους, τους ανέργους και τους απολυμένους, τα εργατικά σωματεία και τους επαγγελματικούς συλλόγους να συγκροτήσουν το στρατηγείο της αντίστασης. Να γίνει ένα νέο «Πολυτεχνείο» που, υπό πολύ καλύτερους όρους πρόσβασης στην ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη, θα μπορέσει να ανατρέψει το σημερινό αντιδημοκρατικό καθεστώς και να αποτρέψει τα επερχόμενα δεινά πριν είναι αργά, αλλιώς η μελλοντική καταστροφή θα είναι χειρότερη του ’74.

Όλα αυτά είναι ανοικτά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, συζητιούνται καθημερινά στην ΕΡΤ ανάμεσα στους συγκεντρωμένους και από την έκβαση της κατάληψης θα εξαρτηθεί εν πολλοίς η πορεία των γεγονότων μετά τον Σεπτέμβρη.

Το success story ... της παράδοσης της χώρας

Η κοινωνική ταπείνωση της χώρας, χάρη στο …success story της κυβέρνησης Σαμαρά, ολοκληρώνεται και με την εθνική ταπείνωση καθώς γύρω μας εξελίσσεται πυρετωδώς ένα μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι που οξύνεται λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει καμμία κατανόηση αυτού του παιχνιδιού.

Θριαμβολογούν οι υπουργοί τους για την επιλογή του αγωγού ΤΑΡ, που μας συνδέει με το αζέρικο αέριο δια μέσου Τουρκίας, την οποία οι δύο «πρωθυπουργεύοντες» πολιτικοί, Αντώνιος και Ευάγγελος, ανήγγειλαν ως τεράστια εθνική επιτυχία, συνεχίζοντας το παραμύθι του «success story».

Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνεται καλή η συγκεκριμένη ενεργειακή συμφωνία που μας βάζει στον ενεργειακό χάρτη, αλλά στον ενεργειακό χάρτη παίζει ρόλο από ποια θέση εντάσσεσαι.

Και εδώ, απ’ ό,τι φαίνεται, βρισκόμαστε πίσω από την Τουρκία και την Αλβανία, ιδίως μετά την εκλογή του Έντυ Ράμα ως νέου ηγέτη της τελευταίας, ο οποίος ζήτησε η προηγούμενη συμφωνία για το Ιόνιο να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο περιφερειακής συμφωνίας, βάζοντας στο ενεργειακό παιχνίδι του Ιονίου και την Τουρκία.

Με την επιλογή του ΤΑΡ, η Ελλάδα μπαίνει σε μια περιοχή ελέγχου από την Τουρκία, την ώρα μάλιστα που χάνεται η σχέση με το ρωσσικό φυσικό αέριο και ο αγωγός δεν θα πληρώνει στο ελληνικό κράτος τέλη διέλευσης.

Υποβαθμίζει επίσης γεωπολιτικά την χώρα γιατί θα υπονομεύσει την σχέση της Ελλάδας με το κυπριακό και ισραηλινό πετρέλαιο εάν οι αντίστοιχοι αγωγοί θα συνδεθούν με τον ΤΑΡ. Ο ΤΑΡ, με απλά λόγια, αναβαθμίζει κυρίως τον ρόλο της Τουρκίας στον εφοδιασμό της Γηραιάς Ηπείρου με φυσικό αέριο από τις περιοχές Κασπίας και της Μέσης Ανατολής και μειώνει την εξάρτησή της από το ρωσσικό φυσικό αέριο.

Άλλα σκοτεινά σημεία γύρω από τον αγωγό ΤΑΡ είναι κατά πόσον θα υπάρξει δέσμευση στην συμφωνία για να προσληφθούν από την κοινοπραξία του αγωγού Έλληνες εργάτες. Βέβαια, το μείζον ζήτημα είναι κατά πόσον η Ελλάδα θα είναι σε θέση αύριο να εκπονήσει ένα δικό της σχέδιο οικονομικής σωτηρίας και εθνικής στρατηγικής μέσα από την ανατροπή της σημερινής κατοχής, αλλιώς η Τουρκία θα «κλείνει» όποτε θέλει την κάνουλα, καθιστώντας μας δέσμιους των νεοοθωμανικών της βλέψεων.

Στην Ελλάδα σήμερα, η κοινωνική καταστροφή και η συρρίκνωση της ανεξαρτησίας μας, που έχει συντελεσθεί και πρόκειται να επιταχυνθεί, με εντολές Βερολίνου και νομοθετικά πραξικοπήματα των εδώ Κουΐσλινγκ, πλησιάζει σε ένα οριακό σημείο.

Οι ανησυχητικές εξελίξεις στον περίγυρο της Μεσογείου, σε συνδυασμό με τους διεθνείς γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς, είναι πολύ πιθανόν πλέον να δρομολογήσουν συνθήκες έντασης στο Αιγαίο.

Η σημερινή κυβέρνηση-μπούφα θυμίζει την τελευταία κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου της χούντας, που παρέδωσε την Κύπρο στον όλεθρο. Ένας ακόμη λόγος που χρειάζεται να επαγρυπνούμε τους επόμενους μήνες είναι οι πιθανές εμπλοκές στα εθνικά θέματα και δη στο Αιγαίο, όπου οι δωσιλογικές κυβερνήσεις έχουν ουσιαστικά παραχωρήσει τον ενεργειακό του πλούτο με τις μνημονιακές συμβάσεις και απομένει η «σκηνοθεσία» της παράδοσης, όπως στην Κύπρο.

Η μόνιμη εγκατάσταση του ιδρύματος Soros στην Ελλάδα, ανάμεσα στο επιτελείο του οποίου φημολογείται ότι θα υπάρχουν και άνθρωποι του Wikileaks, δημιουργεί εύλογες υπόνοιες για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και για τις «αποκαλύψεις» ή προβοκάτσιες που θα τις προκαλέσουν.

Αν συμβούν τέτοια ακραία γεγονότα, τότε, με δεδομένη την οικονομική κατάρρευση στη Νότια Ευρώπη και τον επερχόμενο λαϊκό ξεσηκωμό στην Ελλάδα, μπορεί να υπάρξει ένα ντόμινο πολιτικών εξελίξεων, ανάλογο αυτών της μεταπολίτευσης. Ο δωσιλογισμός κατακρημνίζεται αργά ή γρήγορα, το μέγεθος της εθνικής καταστροφής και οι συνθήκες κοινωνικής ανισότητας που διαμορφώνονται στην πατρίδα μας θυμίζουν εποχές …Λουδοβίκων. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το εύρος των αντιδράσεων και την οργή του λαού, όταν αποφασίσει να κινηθεί.

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2013/08/blog-post_3425.html#ixzz2b57tQhTn
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

Η μαζικοποίηση του κινήματος και η ανάπτυξή του

Η Σπίθα και η τακτική της σαλαμοποίησης

Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι της στη χώρα μας η Τρόικα, όλες οι αποφάσεις της έχουν τηρηθεί από την εκάστοτε Κυβέρνηση και Βουλή, δηλαδή από το σημερινό Σύστημα Εξουσίας, στο ακέραιο. Για κάθε περίπτωση εφαρμόζεται σχολαστικά το ίδιο σενάριο. Η Τρόικα αναγγέλλει το νέο μέτρο, στα κανάλια αρχίζουν οι συζητήσεις, στα κόμματα ξεκινούν οι ζυμώσεις, στη Βουλή γίνονται οι γνωστές αψιμαχίες και τελικά το μέτρο ψηφίζεται και εφαρμόζεται.

Στην αρχή ο Λαός είχε ελπίδες ότι με τη μαζική παρουσία του μπροστά στη Βουλή θα επηρέαζε την ψηφοφορία. Σιγά-σιγά όμως απογοητεύτηκε και μετά τη μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου του 2012 έπαψε πια να πιστεύει στον εαυτό του. Τρόικα και Κυβέρνηση πήραν θάρρος και τα μέτρα άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο σκληρά.

Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει μαζικό κίνημα συνενωμένο, εφαρμόζουν την τακτική της σαλαμοποίησης. Είναι βέβαιοι ότι οι αντιδράσεις θα περιορίζονται στον κύκλο των θυμάτων και σε ενέργειες εντυπωσιασμού από τα δήθεν αντιμνημονιακά κόμματα μέσα και έξω από την Βουλή και χτυπούν πότε τον ένα και πότε τον άλλο κλάδο χωρίς να φοβούνται πια τον λαό που στην ουσία έχει εξελιχθεί σε ένα παθητικό παρατηρητή.

Ας πάρουμε την περίπτωση της ΕΡΤ. Πώς θα αντιδρούσε ο λαός σ’ αυτή την καθαρά γκανγκστερική κίνηση εάν είχε ακόμα ελπίδες όπως πριν τις 12 του Φλεβάρη; Ας το πάρουμε απόφαση, ότι για τους λόγους που εμείς αναπτύξαμε, ο ελληνικός λαός πάγωσε. Δεν αντιδρά παρά μονάχα την ώρα που θα ρθει η σειρά του γνωρίζοντας ότι το Σύστημα τελικά θα επιβάλει την απόφασή του. Πόσοι και ποιοι έχουμε μείνει έξω από το Σύστημα; Ουσιαστικά μονάχα εμείς. Που γνωρίζουμε ότι αν το Σύστημα αλωνίζει σήμερα ανενόχλητο, είναι γιατί ο κόσμος π ου έμαθε να παλεύει στους δρόμους και στις πλατείες, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στα αριστερά κόμματα της Βουλής. Η υπόλοιπη μάζα του Λαού, το 70%-80% που έμαθε να θεωρεί τους αριστερούς μπροστάρηδες στους αγώνες του, έχει πια πεισθεί ότι δεν έχουν φέρει ως σήμερα κανένα αποτέλεσμα οι αγώνες μέσα στην Βουλή και στα ΜΜΕ (όλα του συστήματος), στους οποίους δυστυχώς έχουν επικεντρώσει οι ηγεσίες της Αριστεράς τις προσπάθειές τους για την λύση της κρίσης. Οι αγώνες αυτοί δεν ανέτρεψαν καμμιά ψηφοφορία. Δεν προσέφεραν την παραμικρή βοήθεια στα θύματα που χάνουν την εργασία τους ούτε μπόρεσαν να σταματήσουν την λεηλασία των περιουσιών, ακόμα και των πιο μικρών με τα χαράτσια κλπ.

Επομένως ποιος εμποδίζει σήμερα τα σκληρά μέτρα που εξακολουθεί να παίρνει η Τρόικα; Και ποιος προστατεύει αυτούς που χάνουν τη δουλειά τους και την περιουσία τους από τους φόρους, τις τράπεζες και τις κατασχέσεις των σπιτιών τους; Ένας εχθρός με συνεργούς Έλληνες αλωνίζει ανενόχλητα σκορπώντας την απόγνωση και την ερήμωση. Η συμμετοχή των συστημικών κομμάτων της ιστορικής Αριστεράς σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για χαμένες εκ των προτέρων περιπτώσεις είναι για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού, για να δικαιολογήσουν την αδιέξοδη πολιτική του χτυπήματος του Συστήματος από τα μέσα. Και είπα στην αρχή ποια είναι τα αποτελέσματα.

Ποιος είναι ο βασικός υπεύθυνος; Είναι όλοι αυτοί που αντί να οργανώσουν ένα παλλαϊκό Μέτωπο Αντίστασης κατά του Συστήματος, έχουν μεταβληθεί σε συστηματικούς Συστημικούς αφήνοντας στη μοίρα του τον λαό.

Εάν η Σπίθα είχε μαζικότητα και δύναμη, θα μπορούσαμε να κινητοποιούμε σε κάθε επίθεση της Τρόικα μια μάζα δεκάδων χιλιάδων. Σ’ αυτή την περίπτωση αντί για 5.000-10.000 διαμαρτυρόμενοι στην ΕΡΤ, θα ήμασταν 50.000, μια δύναμη ικανή να ματαιώσει το γκανγκστερικό χτύπημα. Με εκατό και διακόσιους -και πολλούς λέω- αγωνιστές, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε οργάνωση περιθωριακή, γραφική, με μοναδική κερδισμένη μια Συστημική Δύναμη, όπως είναι λ.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ, που αντιμετωπίζει την κάθε τέτοια περίπτωση σαν ευκαιρία δημόσιας προβολής. Το Κράτος έδειξε ότι δεν ιδρώνει το αυτί του με τέτοιες αδιέξοδες μορφές διαμαρτυρίας. Εξ άλλου αν ο Σαμαράς έκανε πίσω, θα έχανε τη θέση του. Σκέφτεστε μόνο πόσοι επίδοξοι πιστοί στην Μέρκελ και στον Σόιμπλε περιμένουν στη σειρά να γίνουν πρωθυπουργοί; Ο αγώνας επομένως δεν θα δοθεί εκεί, γιατί είναι εκ των προτέρων χαμένος.

Και δεν σας κάνει εντύπωση ότι ένα κόμμα του 27% δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει ένα μεγάλο αριθμό διαδηλωτών στην περίπτωση της ΕΡΤ; Με άλλα λόγια οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακολουθούν την ηγεσία τους, γιατί γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται για κινήσεις Αντίστασης και Ανατροπής αλλά για μια τακτική εντυπωσιασμού. Εμείς τι λέμε και τι κάνουμε σ’ αυτή την περίπτωση;

Το τι πρέπει να κάνουμε, έχει ήδη δημοσιευθεί.

Τελειώνοντας υπενθυμίζω ότι έχουμε αποφασίσει στο διάστημα αυτό να ασχοληθούμε εντατικά με την διαμόρφωση της πολιτικής μας, ώστε να είμαστε ικανοί να περάσουμε στο στάδιο της μαζικοποίησης. Εάν στο μεταξύ συμβαίνουν γεγονότα όπως λ.χ. της ΕΡΤ, μήπως δεν είχαμε μια εξέχουσα παρουσία; Δώσαμε το παρών με το παραπάνω. Από τη στιγμή όμως που το Συνδικάτο αποφασίζει να καταλάβει την ΕΡΤ, τα δεδομένα αλλάζουν. Οπότε τα μέλη και τα στελέχη μας όφειλαν να έρθουν σε επαφή μαζί μου, για να μελετήσουμε τη νέα κατάσταση και να αποφασίσουμε και πάλι για την συμβολή μας και τον χαρακτήρα της. Δεν μου είναι δυνατόν να μαθαίνω από τα δελτία Τύπου τις πρωτοβουλίες των Σπιθιστών, τις συγκρούσεις, τις συλλήψεις και τις κρατήσεις. Πόσο μάλλον που όπως είδατε, εγώ αναλύω την παρούσα κατάσταση με ένα διαφορετικό βλέμμα. Είμαστε ριζοσπάστες ή θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιους να φτάσουν στην ατμομηχανή, ώστε να είναι οι πρώτοι που θα υποδεχθεί με κατακόκκινα λουλούδια η ίδια η κ. Μέρκελ και ο Σόιμπλε στον τελικό σταθμό, στο Βερολίνο, όταν θα φτάσουν εκεί με όλο τον συρμό πίσω τους.

Το Παλλαϊκό Μέτωπο δεν θα γίνει από τους πολιτικάντες και τους μηχανισμούς τους αλλά από τον απλό λαό. Κι αυτή είναι η προοπτική των αγωνιστών, που βλέπουν μακριά, ως την Εθνική Ανεξαρτησία.

Πρέπει λοιπόν για τα κόμματα και τα κινήματα που μας πλησιάζουν να έχουμε μερικές αρχές, που δεν πρέπει να παραβαίνουμε για κανένα λόγο:

Α. Είμαστε αντι-συστημικοί.
Β. Είμαστε ριζοσπάστες.
Γ. Πιστεύουμε μόνο στον ενημερωμένο, οργανωμένο και αποφασισμένο λαό.
Δ. Τελικός μας στόχος είναι η Εθνική Ανεξαρτησία.

Τα 5 κεφάλαια αποτελούν το Α και το Ω για την συγκρότηση του αληθινού Σπιθιστή. Και θα μας χρειαστούν όταν έρθουν οι αληθινές δράσεις που θα συσπειρώνουν και θα οδηγούν μπροστά και πάντα μπροστά.

Αθήνα, 30.7.2013



Υστερόγραφο


Το κείμενο αυτό γράφτηκε κάτω από την πίεση των γεγονότων και δυστυχώς αδίκησα το μεγάλο λαϊκό κίνημα του 2011 και των αρχών του 2012. Κίνημα της Σπίθας, των αγανακτισμένων και των δεκάδων άλλων κινημάτων. Που τράνταξε το σύστημα, έριξε δύο κυβερνήσεις, συνέτεινε σε αρνητικές εξελίξεις μέσα στα κόμματα εξουσίας. Πρόβαλε στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο την θέληση, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα των εκατοντάδων χιλιάδων πατριωτών απ’ τη μια μεριά κι από την άλλη το απαίσιο πρόσωπο της βίας ενός παραπαίοντος Συστήματος Εξουσίας που στηρίζεται σε ξένα δεκανίκια έτοιμο να καταρρεύσει και τέλος ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γιατί στην ιδεολογική μάχη για την στρατηγική του λαϊκού Κινήματος επικράτησαν οι αυταπάτες των οπορτουνιστών που ξεγέλασαν τους αριστερούς κυρίως ψηφοφόρους ότι υπάρχει τάχα η εύκολη λύση μέσα από το Σύστημα. Τέλος θα πρέπει να συνδέσουμε το απότομο «φούσκωμα» της Χρυσής Αυγής με τον τρόμο της διεθνούς αντίδρασης μπροστά στην άνοδο του αντιστασιακού κινήματος, που σ’ αυτές τις περιπτώσεις δημιουργεί αντισώματα-αντίβαρα, όπως έκανε και στα 1945 και 1958 με τη μορφή παρακρατικών οργανώσεων.

Τώρα προχώρησε ένα βήμα παραπάνω χαρίζοντας μιαν επίφαση δημοκρατικότητας  σε καθαρά φασιστικά στοιχεία, για να εξαπατά τον Λαό και να αποκτά λαϊκό έρεισμα κι ακόμα να ευτελίζει με την παρουσία τους την ελληνική Βουλή που στον τραυματισμό της από τον αντιδημοκρατικό ρόλο της ιστορικής Αριστεράς που έχει μετατραπεί σε άλλοθι για τις ανομίες των τροϊκανικών κομμάτων, προστίθεται ο ευτελισμός, ώστε το πλήγμα για το σύμβολο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας να γίνει θανάσιμο.

Όσοι δεν κατάλαβαν ότι δεν υπάρχουν «εύκολες λύσεις», όσοι δεν κατάλαβαν το Ή ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ, οι ανυπόμονοι και οι βιαστικοί, όσοι δηλαδή θέλουν να ξεγελούν τους εαυτούς τους και να έχουν αυταπάτες, δεν μπορεί να έχουν θέση σε ένα Κίνημα που όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις έχει αποδείξει ότι ο Λαός μπορεί. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας τεράστιες δυνάμεις με μεγάλη πείρα και τεράστια μέσα. Για μας που είμαστε από την αρχή ο Στόχος, είναι σημαντικό ακόμα και το γεγονός ότι υπάρχουμε. Και μάλιστα βρίσκονται ανάμεσά μας ορισμένοι που γνωρίζουν τα κρυφά μονοπάτια που οδηγούν στις κορυφές χωρίς να ταξιδεύουν πάνω σε ξένες ράγες. Υπομονή. Επιμονή. Πίστη. Θέληση. Αυτοθυσία και συνεχής αγώνας.

Αθήνα, 31.7.2013