Το Φαινόμενο του Δημοσίου ψευτοσυνδικαλισμού στο Ν.Ημαθίας

Τι κοινό υπάρχει μεταξύ του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ημαθία και της ιδιοτέλειας των μελών τους; Πόσο κοντά βρίσκονται τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην επίτευξη του γενικού καλού ; τι ποσοστό των μελών θυσιάζουν μέρος της προσωπικής τους οικονομικής ή χρονικης περιουσίας για ένα εργασιακό όραμα ; πόσες φορές κάποιο μέλος αναρωτήθηκε «τι μπορώ εγώ να προσφέρω στον σύλλογό μου και στην υπηρεσία μου»; υπάρχει άραγε δυσκολία στο να κατηγορήσει κάποιος τα μέλη των ΔΣ, και να έχει αυτό ως άλλοθι στην ακηδία του ;

Αναρωτήθηκε κανείς γιατί τα συνδικαλιστικά κινήματα της Νάουσας δεν έχουν καμία συνδικαλιστική σχέση με αυτά της Βέροιας ή της Αλεξάνδρειας ; είναι φυσικό να μην υπάρχει έστω και ένα κοινό σημείο που να τους ενώνει ; υπάρχει καμία σχέση μεταξύ κάποιων μελών και εργοδοτών εις βάρος του γενικού καλού ; υπάρχει άραγε εργοδοτική χαρμολύπη στην κατάντια του σημερινού ψευδοσυνδικαλισμού στην Ημαθία, όταν μάλιστα το 55% των εργαζομένων δημοσίων υπαλλήλων του Νομού δεν συνδικαλίζεται ; είναι λογικό η χώρα να χάνεται, τα εργασιακά δικαιώματα να εξανεμίζονται, να έχει χαθεί η εθνική κυριαρχία και ταυτόχρονα να συνεχίζουν να υπάρχουν κομματικά στελέχη μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και να μην τα έχει ξεβράσει η ταραχή ; αναρωτιέμαι τελικά ποιος φταίει και διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, η απάθεια και ιδιοτέλεια των εργαζομένων ή ο φόβος και η πονηριά τους ;

Σήμερα που ο μισθός των εργαζομένων έγινε βαλκανικό μοντέλο προς αποφυγή, σήμερα που το ηθικό έχει πέσει, σήμερα που δεν υπάρχουν ηγέτες, πατριώτες οραματιστές, αδέσμευτοι, αυθεντικοί, σήμερα, που να ελπίζω άραγε εγώ ο δυστυχής υπαλληλάκος ; να κλειστώ στο καβούκι μου ; μα αυτό δεν εξυπηρετεί ούτε τον εργοδότη μου, ούτε τον πολίτη. Τον πρώτο διότι θα έχει έναν εργαζόμενο κατσούφη, χωρίς όραμα, και κυρίως χωρίς αγάπη για την δουλειά του, τον δεύτερο διότι δεν υπάρχει έλεγχος στον εργοδότη για την τήρηση των νόμων, της διάθεσης των χρημάτων του και τέλος της άμεσης και σωστής εξυπηρέτησής του.

Το κόλπο αυθυποβολής των εργαζομένων ενάντια στις ικανότητές του έπιασε. Τώρα που δεν υπάρχουν πιστώσεις, τώρα που δεν υπάρχει προσωπικό σε ένα τεράστιο δημόσιο που το ίδιο το κράτος δημιούργησε(πολίτες και εργαζόμενοι), τώρα που το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων έχει αποκτήσει πυρηνικά, τώρα που ο δημότης έχει σχηματίσει την καλύτερη κακή εικόνα εις βάρος των υπαλλήλων και των συνδικαλιστών, τώρα που το 85% των δημοσίων υπαλλήλων έχει δάνεια και χειραγωγείται, τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα για την χαριστική βολή μεταξύ δικαίων και αδίκων. Δικαίων δε, για να απαντήσει το ερώτημα <ποιος έπλασε τους οπίσθιους διορισμούς> και αδίκους δε, για να απαντήσει στην παροιμία <κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά>.

Έχει γίνει ξεκάθαρο, ότι δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από το δάκτυλό σου εργαζόμενε. Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι δεν σε αγγίζει η κρίση. Ούτε να ελπίζεις ότι το μέλλον σου θα το εξασφαλίσουν άλλοι, γιατί κι αυτοί το συμφέρον τους θα κοιτάξουν και θα σε ποδοπατήσουν αν έχουν ισχυρότερες συμμαχίες. Μην πιστέψεις ότι θα είσαι ασφαλής βλέποντας την δυστυχία του διπλανού σου, μην νοιώσεις σιγουριά όταν δεις την πρώτη απόλυση του άλλοτε συμπαθούς συναδέλφου σου να σε χαιρετά.

Αν λοιπόν εγώ είμαι λάθος θα το δείξει ο χρόνος, η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται και έρχεται και γίνεται επίκαιρη όπως τα φύλλα των δέντρων αλλάζουν με τις εποχές. Αν λοιπόν πιστεύεις ότι σε έχει νικήσει το σύστημα, ή δεν επιθυμείς τίποτε άλλο παρά μόνο τη ιδιοτέλεια σου όπως άλλωστε διδάχτηκες, κάτσε τότε χαλαρά, κλείσε όλες τις κουρτίνες και άσε την ιστορία να σε οδηγήσει. Σύντομα η γαστέρα και η ανασφάλεια θα σου χτυπήσουν την πόρτα. Αν όμως θέλεις να κερδίσεις την πατρίδα σου, την εργασία σου, τον κόσμο γύρω σου και την εκτίμηση του οραματιστή εργοδότη σου(κράτους), τότε πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά, να αποδεσμευτείς από τα δεσμά του παρελθόντος, να ιεραρχήσεις την ιδιοτέλεια σου και να αρχίσεις να συνδιαλέγεσαι με τον περίγυρό σου σε έναν σκοπό. «Την ενότητα μέσα από ισχυρούς νέους κανόνες εμπιστοσύνης που δεν θα καταπατηθούν».

Αυτό είναι το μυστικό για όσους δεν θέλουν να πειραματιστούν στο δίλημμα του φυλακισμένου. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να θέσει νέους κανόνες, τους οποίους πρέπει να τηρήσει κατά γράμμα, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία μεταξύ των μελών και των εργοδοτών. Όσοι δεν συμφωνήσουν σε αυτούς τους κανόνες θα απομονωθούν από το σύνολο και θα αυτοεξοριστούν.

Ένας κανόνας είναι η υποχρεωτική τήρηση του σώφρονα νόμου κατά γράμμα, από όλους, εργοδότες, πολίτες και εργαζομένους. Όταν ο εργοδότης κλείνει το μάτι στον εργαζόμενο για να κερδίσει χρόνο, χρήμα ή δόξα και ο εργαζόμενος ανταποκρίνεται τότε παρατυπεί και αρχίζει το δίλλημα του φυλακισμένου ή ο κύκλος του 99. Το αντίθετο μπορεί να συμβεί μεταξύ των πρωταγωνιστών. Εκεί αρχίζει η περιπέτεια της ιδιοτέλειας και της έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ των εργαζομένων αλλά και κάθε πολίτη και εργοδότη. Σε αυτό το σημείο κυριαρχεί η αμφιβολία και η δυσπιστία χάριν του φαρμακερού βέλους της ιδιοτέλειας.

Οι εφαρμογή λοιπόν των κανόνων από όλους είναι το κλειδί και για το συνδικαλιστικό κίνημα. Επειδή όμως δεν μπορεί να ραφτεί καινούργιο ύφασμα σε παλιό πανωφόρι, χρειάζεται ανατροπή του ξεφτισμένου συνδικαλισμού και δημιουργία ενός νέου, υγιούς μοντέλου, που να στηρίζεται στην άμεση δημοκρατία των εργαζομένων και όχι των κομματικών τους αντιπροσώπων. Γι’ αυτό το τελευταίο ας με προκαλέσει ο οποιοσδήποτε, κομμάτια να με κάνει δεν θα αλλάξω γνώμη για την υποκριτική και χειραγωγημένη ανάδειξη των αντιπροσώπων και της ηγεσίας του κάθε εργατικού κινήματος στο δημόσιο.

Η Ημαθία λοιπόν πάσχει συνδικαλιστικά , εργασιακά και ενωτικά. Ιδού λοιπόν το καμένο δάσος να γίνει ανθοφόρο και από τις στάχτες του να αναδειχθεί ένας οδηγός υγιούς συνδικαλισμού, ένα μοντέλο που θα βάλει φωτιά στο παλιό κατεστημένο και σαν θετικός ιός, να δώσει ελπίδα και σιγουριά στο μέλλον αυτού του τόπου. Ο σκοπός είναι η παραμονή στην εργασία, το απεχθές είναι το υφιστάμενο είδος οργάνωσης που στηρίζεται σε παλιομοδίτικες τακτικές που χρεώνουν τα ταμεία. Οι εργαζόμενοι και η πολιτεία πρέπει να έχουν ώς σκοπό την εξοικονόμηση πόρων ακόμη και μέσα από το δημόσιο, με την έρευνα, την καινοτομία, την σύνδεση των κερδών του εργοδότη με τον μισθό του εργαζόμενου, την στήριξη της σχέσης εμπιστοσύνης, την ενότητα των εργαζομένων. Υπάρχουν άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι μπορούν να ασχοληθούν με την έρευνα, μπορούν να εφεύρουν καινοτόμα προϊόντα και συστήματα. Το παραμύθι « είστε άχρηστοι καλύτερα ιδιωτικοποίηση» πρέπει να σταματήσει, όσοι εργοδότες έχουν προσωπικά συμφέροντα κάθονται στο τζάκι και το διαβάζουν στα εγγόνια τους.

Εργαζόμενε, εγώ ο ανάξιος και αποτυχημένος πρώην συνδικαλιστής, που έκανε το λάθος να δράσει με το όχημα της κομματικής ανεξαρτησίας, του γενικού καλού και της της λογικής αλλά βρήκε τοίχο μπροστά του από την απάθεια των συναδέλφων του, σε καλεί να ξεσηκωθείς, όχι για μένα, ούτε από εγωισμό και θυμό αλλά για την πατρίδα σου και την οικογένειά σου, που ήδη ζει έναν οικονομικό πόλεμο και δεν το πήρες είδηση। Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΣΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ.

Γράφει ο Σωκράτης Δαλιγκάρος