Η ανατομία του «ΟΧΙ», η υποταγή και η αντίσταση

Διερωτώμαι, πώς είναι δυνατόν αυτά τα εκατομμύρια Έλληνες πολίτες που βροντοφώναξαν «ΟΧΙ» στην συμφωνία των «θεσμών» να μη βγουν στους δρόμους και στις πλατείες όταν διαπίστωσαν ότι την επομένη του δημοψηφίσματος ο Αρχάγγελος του «ΟΧΙ» Αλέξης Τσίπρας εξεστόμισε ένα εξ ίσου βροντώδες «ΝΑΙ» από το Προεδρικό Μέγαρο, σε αρμονική σύμπνοια με τους εκπροσώπους των «Μνημονιακών Κυβερνήσεων» του άμεσου παρελθόντος.

Και όχι μόνο δεν βγήκαν μαχητικά στους δρόμους αλλά σιώπησαν εξ ίσου … μαχητικά!

Σκέφτομαι ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Είτε επικοινωνώντας όλοι μαζί με τη σκέψη του Αλ. Τσίπρα, λέγοντας «ΟΧΙ» εννοούσαν «ΝΑΙ» (περίπτωση που με ανατριχιάζει, γιατί υπερβαίνει τα όρια της λογικής και μας οδηγεί σε ένα πρωτοφανές φαινόμενο μαγικής υπνώσεως ενός ολόκληρου Λαού) είτε αυτό το «ΟΧΙ» το είχε κρυμμένο βαθειά μέσα του ο καταπιεσμένος Λαός και περίμενε καρτερικά την ευκαιρία για να το ξεφωνίσει. Μ’ αυτή τη δεύτερη εξήγηση, που πιστεύω ότι είναι η πιο ορθή, γίνεται νομίζω φανερό ότι αυτό το «ΟΧΙ» από μια μεριά είναι άρνηση κι από μια άλλη θέση. Ο δε χαρακτήρας του είναι Πανεθνικός, Παλλαϊκός (ούτε ταξικός ούτε κομματικός).

Την θέση την αποτελούν οι ρίζες που απλώνονται μέσα σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Με άλλα λόγια είναι το όραμά του για Πατρίδα Ελεύθερη, Ανεξάρτητη, Δίκαιη και Ανεπτυγμένη, που να στηρίζεται αποκλειστικά στα δικά της πόδια και να αναπτύσσεται με τις δικές της δυνάμεις. Μια Ελλάδα με αυτάρκεια χάρη στον εθνικό της πλούτο και στις δικές της εργατικές δυνάμεις.

Η άρνησή του έχει στόχους το ντόπιο οικονομικό - πολιτικό πλέγμα εξουσίας που ουσιαστικά είναι υποταγμένο στις ξένες εξουσίες και ιδιαίτερα αυτές που μας επέβαλαν τα Μνημόνια, τα οποία μας έχουν οδηγήσει στο χείλος της εθνικής καταστροφής.

Έτσι μόνο εξηγείται το γεγονός ότι ο λαός μας εκμεταλλευόμενος το κύρος της κυβέρνησης που τον προφύλασσε από τους κατασταλτικούς κρατικούς μηχανισμούς εκμεταλλεύτηκε το νόθο «ΟΧΙ» του Αλ. Τσίπρα για να πει το δικό του «ΟΧΙ», το πραγματικό, που η έκταση, το βάθος και η σημασία του φώτισε τον ελληνικό ορίζοντα (έστω για μια στιγμή) με το φωτεινό φάντασμα του ενωμένου Λαού, αυτού του ουσιαστικού και πραγματικού κυρίαρχου αυτής της χώρας.

Εξηγείται επίσης και η σιωπή του μπροστά στην μεταβολή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια μέρα στην άλλη, γιατί δεν έχει ελπίδα ότι αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΟΡΑΜΑ μπορεί να πραγματοποιηθεί, γιατί δεν βλέπει να υπάρχουν τα πρόσωπα και οι δυνάμεις οι απαραίτητες για να εμπνεύσουν, να πείσουν και να κινητοποιήσουν σε ένα ενιαίο μέτωπο ικανό να εκπληρώσει ένα τόσο μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα.

Για να ξεκινήσω από τον εαυτό μου και την «ΣΠΙΘΑ», φάνηκε από την πρώτη μας Συνδιάσκεψη στο Ίδρυμα «Κακογιάννη» ότι δεν ήμασταν ικανοί να επωμισθούμε μεγάλες ευθύνες. Τότε ακριβώς, μέσα από τις γραμμές μας, άρχισαν να ξεπετάγονται ηγέτες και ηγετίσκοι, ομάδες και ομαδούλες κατά δεκάδες αν όχι εκατοντάδες, με αποκλειστικό μέλημα την αλληλοεξόντωσή τους, γεγονός που πάγωσε τον Λαό.

Υπήρξε εν τούτοις ένα γενικό ξεσήκωμα ενάντια στα Μνημόνια με συνεχείς ογκώδεις συγκεντρώσεις, καθώς και η μυστηριώδης εμφάνιση των «αγανακτισμένων», που κάθε άλλο παρά ακέφαλοι ήσαν τελικά. Μόνο που οι «κεφαλές» τους παρέμεναν στο σκοτάδι ή έστω στο ημίφως. Με αποτέλεσμα, αυτές οι συνεχείς και πολυπληθείς συγκεντρώσεις να παραμένουν ασύνδετες και νεφελώδεις, χωρίς ενιαίο «νου και σώμα». Και με μόνη ορατή συνέπεια, την μεθοδική εκμετάλλευσή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%, που έτσι έφτασε στα 27%.

Τότε ήρθε η στιγμή να διαλέξουν. Παλλαϊκό Μέτωπο ή Κυβερνητική Εξουσία. Κάπου εκεί, στη διασταύρωση, συναντηθήκαμε στο Μέτωπο «ΕΛ.Λ.Α.ΔΑ., όπου και οι δύο στόχοι έγιναν εφικτοί. Από τη μια μεριά η χρονοβόρα προσπάθεια για την από κοινού οργάνωση του Παλλαϊκού Μετώπου και από την άλλη η σχεδόν βέβαιη κατάκτηση της Κυβέρνησης με τα άμεσα και ελκυστικά προνόμια της Εξουσίας.

Αυτό υπήρξε για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα ένα μεγάλο ιστορικό λάθος.
Αποδείχθηκε ότι είναι αδύνατο να χτυπήσεις το Σύστημα από μέσα (Βουλή, Κυβέρνηση) για να το αλλάξεις και ότι αργά ή γρήγορα το Σύστημα (ελληνικό και ξένο) θα σε αναγκάσει να γίνεις υποχείριό του. Στην καλλίτερη περίπτωση διαχειριστής μιας ξένης Εξουσίας, έχοντας Μέτωπο τον Λαό. Δηλαδή θα σε αναγκάσει να κάνεις το αντίθετο από εκείνο που ξεκίνησες να κάνεις με το πρόγραμμά σου, δηλ. ένα μέτωπο ΜΕ τον λαό.

Γιατί η διαχείριση του Τρίτου Μνημονίου θα σε οδηγήσει υποχρεωτικά σε μετωπική σύγκρουση με τον Λαό που σε ψήφισε και σε έκανε Κυβέρνηση, για να χτυπήσεις μαζί με τον Λαό την αντιδραστική εξουσία και όχι για να γίνεις όργανο και διαχειριστής της αντιδραστικής εξουσίας επιβάλλοντας στον Λαό μέτρα αντιλαϊκά, αντιπατριωτικά, που επιδιώκουν την εξουδετέρωση της Ελλάδας ολοκληρωτικά και τελεσίδικα.

Άλλωστε, αυτά δεν λέγατε και σεις, όταν καταγγέλλατε τις Μνημονιακές δυνάμεις και τα αφεντικά τους; Αλήθεια, η Εξουσία έχει τόσο μέλι, ώστε να απαρνηθείτε τον ίδιο τον εαυτό σας ευθύς μόλις γίνατε βουλευτές και υπουργοί;

Το μεγάλο σας έγκλημα είναι ότι σ’ αυτό το διάστημα των πέντε μηνών και ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες η καταστροφή των παραγωγικών μέσων και δυνάμεων δηλαδή η αναπνοή ενός λαού νεκρώθηκαν και μαζί τους νεκρώθηκε η ψυχική και ηθική δύναμη του Λαού μας, που φαίνεται ότι για να βροντοφωνάξει το ΟΧΙ εξάντλησε το σώμα και την ψυχή του, τα έδωσε όλα. Και ίσως γι’ αυτό τον λόγο η απογοήτευσή του από την ολική μεταστροφή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ έπεσε επάνω του σαν κεραυνός που τον ξάπλωσε στο χώμα.

Έτσι φτάσαμε στο Εθνικό Μηδέν, πιάσαμε πάτο. Κι αυτό είναι που με τρομάζει. Γιατί ένας Λαός δεν είναι ένα άλογο που πέφτει και σηκώνεται. Ένας Λαός έχει απεραντοσύνη και τεράστιο βάρος. Κι όταν, όπως τώρα, γίνει ένα με το χώμα, για να σταθεί στα πόδια του χρειάζεται πολύς χρόνος.

Επί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μαζί του τις πιο φρέσκιες δυνάμεις του μαζικού μας κινήματος, όπως εμείς και τόσοι άλλοι το δημιουργήσαμε από το 2010 έως το 2015. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε Κυβέρνηση-Εξουσία, τότε αυτομάτως το μαζικό κίνημα που τον ψήφισε, μεταλλάχθηκε σε δύναμη κυβερνητική-εξουσιαστική. Δηλαδή ουσιαστικά διαλύθηκε ως δύναμη κρούσης.

Υπαλληλοποιήθηκε!

Από την άλλη μεριά, η μόνη σταθερή αντιμνημονιακή δύναμη, το ΚΚΕ, επιδιώκει να ταυτιστεί το μαζικό κίνημα μαζί του. Απορώ, (γιατί είμαι κι εγώ κομμουνιστής) που μια από τις βασικές μας θέσεις κάποτε ήταν η επιδίωξη συμμαχιών με δυνάμεις με τις οποίες μπορεί να μας χώριζαν οι κομματικές μας πεποιθήσεις, όμως μας ένωναν οι άμεσοι κοινοί στόχοι.

Σήμερα, πιστεύω ότι κοινός μας στόχος είναι να βοηθήσουμε τον Λαό μας να σταθεί στα πόδια του. Ειδικά τώρα, που αυτοί που θα μας επιβάλουν το Τρίτο Μνημόνιο προέρχονται από τις γραμμές μας, η προσπάθειά μας αυτή γίνεται πολύ πιο δύσκολη.
Τι μας χωρίζει σήμερα από το ΚΚΕ; Ο στόχος Ταξική πάλη. Εμείς πιστεύουμε ότι χτυπώντας το Σύστημα υπηρετούμε ταυτόχρονα και τον ταξικό στόχο ενάντια στην πλουτοκρατία, μιας και είναι η καρδιά του Συστήματος. Πρέπει λοιπόν αντί να μας χωρίζει αυτός ο στόχος, να μας ενώνει.

Ονομάζοντας το επιδιωκόμενο Παλλαϊκό Μέτωπο «Πατριωτικό - Ταξικό» είτε «Ταξικό – Πατριωτικό», με στόχο να ενώσουμε όλες τις διάσπαρτες αντι-εξουσιαστικές δυνάμεις. Το Μέτωπο ΕΛΛΑΔΑ με τη συμπλήρωση «Πατριωτικό-Ταξικό Μέτωπο» μπορεί ίσως να σημάνει τη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ, δηλαδή της μοναδικής δύναμης Εθνικής Σωτηρίας που θα σώσει τον Λαό μας από τον βέβαιο θάνατο.


Αθήνα, 13.7.2015

Μίκης Θεοδωράκης

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ  http://www.mikistheodorakis.gr/