Η βία της υποκρισίας

Του Γιώργου Κατρούγκαλου

 Στη χώρα μας επιχειρείται τα τελευταία χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα κοινωνικής μηχανικής: η προσπάθεια να εφαρμοστούν σε ένα κράτος του «πρώτου κόσμου» οι πιο ακραίες συνταγές απεσταγμένου νεοφιλελευθερισμού, όπως δοκιμάστηκαν -και απέτυχαν- σε άλλα μέρη του πλανήτη.

Αντίθετα από ό,τι θα νόμιζε κανείς, το πείραμα αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην επίθεση εναντίον των θεσμών του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων. Ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί μια συνολική «βιοπολιτική» ανασυγκρότησης όχι μόνον της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά της ίδιας της καθημερινής μας ζωής.

Η επίθεση στις ατομικές ελευθερίες συμπίπτει με μια συστηματική προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και καλλιέργειας φόβου.

Κατ' αρχάς στο οικονομικό επίπεδο: Οι τρεις σωματοφύλακες των μνημονιακών πολιτικών, Σαμαράς, Στουρνάρας και Βενιζέλος, εξ επαγγέλματος πλέον τρομολαγνούν για την «κατάρα» και την «κόλαση» που μας περιμένει, αν επιλέξουμε μιαν άλλη πολιτική, αντί για τη συνέχιση της αδιέξοδης υπερχρέωσης της χώρας.

Το σκιάχτρο αυτό, όμως, δεν είναι αρκούντως τρομακτικό. Είναι πια φανερό σε όλους ότι το φάρμακο των μνημονίων ήταν πιο θανατηφόρο από την αρρώστια της ελληνικής οικονομίας.

Η μηχανή του φόβου, έτσι, πρέπει να παράγει νέα είδωλα, νέα σκιάχτρα. Η τρομοκρατία είναι ένα από αυτά. Η απόδραση του Ξηρού μονοπώλησε για ένα διάστημα τις προμετωπίδες εφημερίδων και τα πάνελ των συστημικών Μέσων Ενημέρωσης, λες και αυτός ήταν ο άμεσος και θανατηφόρος κίνδυνος που μας απειλεί. Η κυρίαρχη πολιτική με τον τρόπο αυτό παράγει τη δική της βία, τη βία της υποκρισίας.

Ο Ξηρός και όχι οι αυτοκτονίες των θυμάτων του Μνημονίου, το επεισόδιο στο σπίτι του Γερμανού πρεσβευτή και όχι οι δεκάδες χιλιάδες των υποσιτισμένων μαθητών είναι, τάχα, τα ζωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Η καλλιέργεια του φόβου δεν αποσκοπεί μόνο στο να μουδιάσει συνειδήσεις και να ενισχύσει την ιδιώτευση και την απογοήτευση. Χρησιμεύει και για να μας εξοικειώσει με την επίθεση κατά των ατομικών ελευθεριών ως μία φυσική κατάσταση. Η αναγκαία τιμωρία των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, για παράδειγμα, γίνεται προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί για την καλλιέργεια ενός κοινωνικού μιθριδατισμού που θα ανέχεται τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων, γιατί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Αμέσως μετά τις πληροφορίες ότι στις δικογραφίες των διωκόμενων βουλευτών υπήρχαν στοιχεία παρακολούθησης συνδιαλέξεων σε χρόνο πολύ προγενέστερο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, μάθαμε ότι παρόμοιο υλικό έχει περιληφθεί στη δικογραφία διωκομένων για τα γεγονότα στις Σκουριές, υποκλοπές συνομιλιών με δημοσιογράφους έντεκα εφημερίδων, ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και ειδησεογραφικών πρακτορείων. Είναι ηλίου φαεινότερον, μετά από όλα αυτά, ότι η ΕΥΠ προβαίνει σε αντισυνταγματικές, μαζικές, προληπτικές παρακολουθήσεις, ανάλογες με αυτές της CIA που αποκάλυψε ο Σνόουντεν στην Αμερική, παρά την αντίθετη ρύθμιση του άρθρου 19 του Συντάγματος.Έγινε τίποτα για αυτό;

Ένα αντίδοτο έχει ο φόβος: την ελπίδα. Η Ελλάδα είναι, αυτή τη στιγμή, ο αδύναμος κρίκος της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Αυτά που απαιτούνται για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση είναι τόσο αιματηρά και αβάστακτα για το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, ώστε να είναι αδύνατο να εφαρμοστούν στην πράξη. Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε και να επιβάλουμε την άλλη πολιτική. 

Απέναντι στη βία της υποκρισίας τους να αντιπαρατάξουμε το δίκιο μας και τα δικαιώματα μας.

Δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς, 18/1/14